פאר סיי וועלכע פארשלאג, הילף אדער הערה, ביטע ריפלייען צום אימעיל, ישר כח!

די חילוק צווישן רצון און תאווה!

אסאך מענטשן ווייסן נישט צו מבחין זיין צווישן וועלן טון א עבירה און האבן א תאווה צו טון א עבירה במילא טאמער ס'ציט אים צו שלעכט'ס ווערן ער אינגאנצן צובראכן, ער שפירט זיך פאר די גרעסטע בעל עבירה, ווייל ווי קען עם ציען צו שלעכטס, נו אז עס ציט אבער יא צו שלעכטס מוז דאך זיין אז ער איז שלעכט.

די טעות איז זייער א פארשפרייטער און מ'דארף זיי קלאר מאכן. דאס איז די חילוק פון רצון צו תאווה. דאס איז זייער א וויכטיגע שליסל צו סוקסעס אין אונזער מלחמה מיטן יצר הרע.

הערט אויס א מעשה שהיה, וואס א חשובע מגי"ש אין א ישיבה קטנה פארציילט:

א בחור איז געקומען צו מיר און ער זאגט מיר: מגי"ש, איך האלט נישט ביים לערנען... איך האב נישט קיין חשק...

זאג איך אים: האסט נישט קיין חשק צו לערנען? ווייסטו וואס, דעמאלסט לערן נישט!! פארמאך דיין גמרא און קענסט דיך דרייען, טרינקן קאווע... דארספט נישט לערנען!

דער בחור קוקט מיר אזוי אן מיר ברייטע אויגן, ער האט זיך נישט געראכטן אויף אזא תשובה, וואס הייסט? - פרעגט ער - איך זאל נישט לערנען?

יא!, - זאג איך אים - וואס איז די פראבלעם, אז דו האלסט נישט ביים לערנען, דעמאלסט לערן נישט! ווען איך האלט נישט ביים טאנצן, טאנץ איך נישט, ווען איך האלט נישט ביים שניידן ביימער, שנייד איך נישט קיין ביימער, אז דו האלסט נישט ביים לערנען, לערן נישט! איך בין די מגי"ש און איך געב דיך רשות נישט צו לערנען, איך וועל עס שוין מסדר זיין מיט די ראש ישיבה, איך וועל רעדן מיט דיין טאטע וכו'. ס'איז מסודר

בחור: אבער, וואס הייסט? מ'דארף דאך לערנען!?

מגי"ש: סא, דו טוה נישט וואס מ'דארף... דו ווילסט דאך נישט... וואס איז?

בחור: אבער... למעשה, דאס איז ריכטיג צו טוהן, איך וויל טוהן וואס ס'איז ריכטיג...

מגי"ש: אזוי? אקעי, ווילסט לערנען? עפן א גמרא און זעץ דיך לערנען!

בחור: אבער איך האב נישט קיין נערווען...

מגי"ש: אקעי, סא, לערן נישט...

אזוי גייט עס אהין און צוריק. איך וויל אבער איך האלט נישט דערביי, יא, ניין...

בערך אזוי איז א מעשה וואס האט זיך אפגעשפילט און עס שפילט זיך כסדר אפ אין יעדע מענטש

וואס גייט דא פאר מיט דעם בחור? ער וויל יא לערנען אדאר נישט? פון איין זייט זאגט ער אז ער האט נישט קיין געדולד, און פון די צווייטע זייט זאגט ער אז ער וויל יא לערנען. וויל ער יא צו וויל ער נישט?!

די תשובה איז זייער פשוט. די מעשה ברענגט זייער קלאר ארויס די צוויי חלקים וואס זענען דא אין א מענטש רצון און תאווה.

עס איז דא איין חלק אין דער מענטש, דאס איז זיין רצון, דאס וואס ער פארשטייט מיט'ן שכל אז ס'איז ריכטיג, און ממילא וויל ער עס טוהן. און ס'איז דא נאך א חלק אין דער מענטש, די תאוה, וואס גליסט. דאס איז זיין הארץ וואס ציעט צו טוהן געוויסע זאכן. און דאס זענען צוויי באזונדערע כחות אין דער מענטש וואס האבן נישט קיין שייכות איינע מיט די אנדערע, דהיינו, עס קען זיין אז דער מענטש פארשטייט אז א געוויסע זאך איז א תועלת, און ער וויל עס טאקע טוהן, און דאך וועט זיין הארץ נישט ציען צו דעם. און די זעלבע זאך פארקערט. עס קען זיין א זאך וואס ער פארשטייט אז עס וועט אים שאטן, און דאך וועט זיין הארץ ציען צו דעם.

לאמיר נעמען נאך א דוגמא.

א מענטש קומט אריין צום דאקטאר, ער רעדט זיך אפ אז ער האט פראבלעמען מיט'ן אטעמען, ער אטעמט שווער, די דאקטאר זיכט אים אונטער, מ'מאכט אלע מיני טעסטס און עס שטעלט זיך ארויס אז דער מענטש איז אלערזשיק צו מילכיג'ס, ווען ער עסט מילכיג איז דאס גורם אז זיין לופט פייפ זאל ווערן אויפגעבלאזן און דאס פארשווערט אים די אטעמען, און אויב ער וועט נישט אכטונג געבן אויף וואס ער עסט וועט עס ווערן ערגער און ער קען אפי' שטארבן פון דעם. דער מענטש פארשטייט גוט זיין מצב, און ער ווייסט יעצט קלאר אז אויב ער וויל בלייבן לעבן, טאר ער נישט עסן קיין מילכיג'ס.

מיינט דאס אז ער וועט מער נישט האבן קיין תאוה צו עסן מילכיג? ווען ער קומט אהיים און ער זעהט א גוט שטיקל טשיס קעיק, ס'רינט טשוקלאד פון אלע זייטן, וועט זיך נישט אנצינדן אין אים א רייץ עס צו עסן? פון היינט אין ווייטער ווען ער וועט זעהן א טשיס דעיניש וועט ער זיך עקלן פון דעם? זיכער נישט! ס'וועט אים ווייטער גליסטן עס צו עסן! יעצט, פרעג אים, ר' איד דו ווילסט עסן די שטיקל טשיס קעיק? וועט ער ענטפערן, ניין, איך וויל נישט! איך וויל לעבן...דאס מיינט אז ער פארשטייט מיט שכל אז ס'איז נישט גוט פאר אים און ממילא וויל ער עס נישט עסן, און אעפ"כ וועט זיין הארץ גליסטן צו דעם, און ס'איז נישט קיין קשיא בכלל, היתכן עס גליסט דיר, דו פארשטייסט דאך אזוי קלאר אז עס וועט דיר אוועקלייגן...

די תאוה איז א זאך וואס ס'ציעט דעם מענטש און עס איז א זאך וואס ער וויל נישט. אמאל פארשטייט א מענטש אז די זאך איז גוט פאר אים, און ס'גליסט אים בכלל נישט עס צו טוהן.

צוליב די וויכטיקייט פון די ידועה וועלן מיר ברענגן נאך א דוגמה

איינער איז געווארן קראנק מיט א געפעהרליכע מחלה ל"ע, און זיין דאקטאר זאגט אים אז ס'איז נישטא וואס צוטוהן, גיי אהיים און גרייט דיך צו צום שטארבן... ער האט דאס געהערט איז ער געלאפן צו די גרעסטע דאקטורים, ער האט זיך געלאזט קאסטן אלע געלטער צו טרעפן א רפואה פאר זיין מחלה, ביז ער האט געטראפן איין דאקטאר וואס האט אים געזאגט, הער אויס, ס'איז דא איין זאך וואס קען דיך אויסהיילן, ס'איז דא א געוויסע געטראנק, וואס דו דארפסט עס טרינקן פאר 30 טעג, צוויי מאל א טאג, און דאס וועט אויסברענען די מחלה און דו וועסט ווערן געזונט און שטארק! אבער – האט דער דאקטאר צוגעלייגט – ס'איז בכלל נישט קיין פשוטע מעשה, קודם כל ס'קאסט א הון תועפת יעדע באטל, דאס איז אבער די קליינע פראבלעם, זאלסט אבער וויסן אז די משקה איז נישט אין מויל צו נעמען, ווען מ'עפנט נאר אויף די באטל קען מען שוין נישט שטיין אין דעם צימער, עס האט א משונה'דיגע געפעהרליכע ריח, און עס איז ממש נישט צום אויסהאלטן... דו ביסט מסכים צו טרינקן די משקה פאר דרייסיג טעג?

דער מענטש ענטפערט א זיכערע יא! ער וויל עס טרינקן! ער פארשטייט אז נאר דאס וועט אים ראטעווען זיין לעבן, און ער איז גרייט צו צאלן אלעס אין דער וועלט דאס צו באקומען און טרינקן. יעצט, ווען ער נעמט די באטל און ער עפענט עס אויף, וועט אים עס געשמאק? וועט ער דען טרינקן און זאגן 'אה! א מחיה! ס'איז אזוי גוט!', ניין, ער וועט זיך עקלן פון דעם געפעהרליך! פארוואס? ער וויל דאך דאס אזוי שטארק טרינקן, נישט אזוי? ער פארשטייט דאך אז דאס איז די בעסטע זאך פאר אים, וואלט ער דאך געדארפט אזוי ליעב האבן די געטראנק...

חז"ל זאגן  אל יאמר אדם אי אפשי בבשר חזיר אלא יאמר אפשי ומה אעשה שהתורה אוסרתה עלי, זע מיר פון דעם קלאר אז סתם ציען צו שלעכט'ס דאס אליין הייסט נאכנישט קיין עבירה, פונקט פארקערט יעדע מענטש איז באשאפן געווארן ס'זאל עם ציען צו שלעכט'ס, נאר די תורה זאגט ובחרת בחיים.

(קרעדיט: חברינו היקר קטן שנולד אויף אונזער פארום)

איך בון מאכטלאז! 

סטעפ 1, מיר זענען מודה און מיר באשטעטיגן אז מיר זענען האבן נישט די אייגענע כוחות צו בייקומען אונזער אדיקשאן; אונזער לעבן איז מער נישט אונטער אונזער קאנטראל. דער סטעפ איז געשטעלט אז דער מענטש זאל אנערקענען און מודה זיין אז ער איז באזיגט און אונטערדרוקט פון זיין אדיקשאן. מיר מוזן מודה זיין אז מיר זענען הילפסלאז און מיר האבן נישט די אייגענע כוחות זיך צו קענען ספראווען דערמיט. מיר מוזן איינזען און מודה זיין אז מיר האבן נישט די מענטאלע סטאביליטעט, און דער תאוה קען אונז באהערשן צו יעדע צייט. אונזער לעבן איז ארויס פון קאנטראל און מיר קענען זיך נישט קיין עצה געבן אליין.

מיר וועלן מסביר זיין מיט אפאהר משלים, וואס קען פארקומען און לעבען וואס וועט מאכן די ליינער צו פארשטיין פון וואס מען רעדט, איך האף אז יעדער וועט זיך טרעפן און לכה"פ איינס פון די משלים,

משל 1
עס איז געווען א ביזנעס מאן א גרויסע מוצלח מיט די צייט איז ער געווארן א שיינער גביר און פארשטייט זיך א איש מכובד א בעל צדקה א.א.וו.
נאך א לאנגע צייט שפעטער האט ער עפעס זיך נישט קיין גוטע דריי געטאן און איז ליידער געווארן א יורד, אבער עס האלט נאך נישט ביי דעם אז איינער ווייסט דערפון,
יעצט, און אזא מצב איז דא 2 וועגען ווי אזוי א מענטש וועט האנדלען.

1) נישט קענענדיג קוקען די מציאת און פנים אריין גייט ער ווייטער אנגיין מיט אלעם, ער בלייבט מיט זיין גרויסע שיינע אפיס אפילו עס גייט עם קאסטן איבריגע 10,000דאלער חודשליך, ער גייט ווייטער בלייבן מיט זיין טייערע קאר, א.א.וו. זיין גאנצע לעבענס סטאנדארט בלייבט די זעלבע ווי בעפאר. ווארום ער קען זיך נישט פועלן צו פארציילן פאר איינעם זיין מצב ווייל דעמאלטס איז ער נישט נאר אפגעריסן ביי זיך אליין, נאר אויך אראפ געקוקט און די גאס, עכ"פ נישט ארויף געקוקט, אזוי ווי ביז איצט.
מיר אלע פארשטייען זיין מצב, עס איז עם ביטער ווי נאר, אבער צי גיין אריין קוקען און זיין מצב און פנים אריין קענער ער נישט, פשוט אין אדם מעיז פנים, לאזט מען אלעס פארן אזוי ווי עס פארט, זאל אליין געשען וואס קען געשען, איך קען עס נישט טוען, אפילו טיף און קאפ ווייסט ער גוט אז וואס א טאג שפעטער ער שטעלט נישט אפ כאטשיק זיינע אימזסטיגע הוצאות, גייט ער אריין טיפער און זימפ.

למעשה מיר ווייסן שוין אז דער מענטש האט זיך טאקע געהיטן פון באשטעטיגען זיין ביטערע מציאת, ער האט עס אוועק געשטיפט ווי ווייט מעגליך, און ער איז געבליבן א איש מכובד אויף נאך א שטרעקע צייט, ווארום אז קיינער ווייסט נישט און ער אליין רעדט זיך שוין אויך איין אז ער וועט קענען אנציען אזוי.

דער וועג זעט אפשר אויס תחלתו מישור, אבער מיר קענען זיך פארשטעלן דער וסופו קוצים וואס קומט נאך דעם, ווי לאנג קען מען אזוי אנציען, צוביסלך ווערן געוואר אלע בעלי חובת אז טשעקס קראכן עס גייט ארויס דער שם און די גאס אויף א מיאס'ע אויפן, אבער ער האלט עס נישט מוט, ווייל זיין קאפ איז אריין געגראבן אינדער ערד ווי די בת היענה און דארט זעט ער נישט קיין טשעקס קראכן.

2) דערנאך איז דא איינער וואס קוקט זיך אן און אזא מצב, ער געט א גוטן קרעכטץ, און נעמט ארויס זיין קאלקעלעטער, ווישט זיך אפ די שווייס, רעכענט אויס וואס ער קען דא טוען ארויס צו גיין דערפון די ווייניגסטע צו מזיקט, ער ריפט אן זיין לויער און ער הייבט אן די פראצעדור פון פיילן בענקראפסי, ער ריפט אן אלע זיינע בעלי חובות און ער זאגט זיי כך וכך איז געשען איך פארמאך מיין ביזנעס איך גיי אנהייבן ארבעטען ביי איינעם און ביי די ערשטע געלגנהייט גיי איך אנהייבן צאלן ווייטער.

ער טוט א שרעקלעכע זאך איר קענט זיך פארשטעלן ווי שווער דאס איז.

למעשה טוט ער אזוי ווי ער האט געזאגט, ער פארמאכט זיין ביזנעס ער טוישט זיין גאנצע לעבען סטאנדארט, א.א.וו.
דאס איז באמת תחלתו קוצים עס איז ביטער שווער, אבער סוף פסוק גייט ער פון דעם טאג און ווייטער מער נישט פארמערען קיין חובות, ער גייט יא האבן א שטיקל אינקאם, 99 פערסענט בעלי חובות ווען זיי זעען אזא התנהגות זעען זיי שטארקע אחריות און צום סוף גייען זיי מיט מיט זיין מצב מיט פארשטענדעניש, דאס איז ריכטיג סופו מישור.

יעצט איז אזוי ווען מען הייבט אן דעם פראגראם, איז די ערשטע זאך דארפן מיר טוען וואס דער צווייטער איד האט געטוען, מען דארף זאגן צו זיך יא איך בון באנקראט איך בון קראנק איך בון אדיקטעט, א.א.וו.
אויב איינער קומט נישט צו די הכרה און ער קען נישט מסכים זיין דאס צו באשטעטיגען אויף זיך, וועט עם נישט העלפן אלע אנדערע סטעפס.

משל 2
עס איז גאנץ א באקאנטע זאך, ווי אזוי געוויסע מענטשען ראגירן כלפי דעם ענין פון גיין צו א דאקטר, עס קען וויי טוען עס קען זיין יסורים אלעס איז ער גרייט אנצונעמען, אבער צו גיין צום דאקטאר וועט ער אלץ אפשטופן.

ער וועט זיך ארומשפילן מיט נעטשרעל היילינגען, מעגענעטס מאדראצן, אייננעמען 20 ווייטעמינס א טאג, וואס דער מגן איבעלט דערפון אז עס גייט א רויך, אבער ער איז אויף דעם אויך גרייט, צום דאקטאר וועט ער נישט גיין, יא ווען עס וועט שוין זיין עק וועלט וועט ער אדער שוין גיין, אדער וועט מען עם שוין דארפן טראגן, דער מענטש ווייסט אסאך מאל אינטער זיין באוויסט זיין אז אויב ער וועט יעצט גיין צום דאקטאר און ער וועט יעצט קער נעמען וועט ער זיך איינשפארן אסאך עגמת נפש אויף שפעטער, און אפשר מיט א יעדען טאג וואס גייט א דורך אנטוויקעלט זיך די מצב ערגער און ווער ווייסט אויב עס געשעט נישט פערמענינט דעמיטשעס לא עלינו ולא עליכם.

פארוואס איז דער מענטש אזוי?

ווייל ער וויל נישט באשטעטיגן זיין מצב, ער שפירט ווי די דאקטאר מיטן דייעגנויז גייט עם קראנק מאכן, איי לויטן קאלקעלעטער איז אדער יא אדער נישט אויב יא הייל דיך ווי פריער און אויב נישט לך אכול בשמחה לחמך.

דער מענטש ווי לאנג ער טוט די אלע זאכן פאר רפואה אויף זיין אייגענע דעה, שפירט ער נאך געניג זיכער אז עס איז בידו זיך אויסצוהיילן, אבער די רגע וואס ער גייט צום דאקטאר האט ער אויפגעגעבן זיין שטארקע געפיל מיט וואס יעדער מענטש איז געבוירן געווארן למחצה לשליש ולרביע. אליין צו פייטן פאר זיין לעבן, און ווי לאנג ער טוט אליינס פילט ער נאך נישט כח לאז.

אלזא די זעלבע זאך איז דא, דער מענטש האט מורא אויף זיך אליין צו באשטעטיגען איך בון קראנק, ער האט מורא אז מיטן דעס באשטעטיגען גייט ער ערשט יעצט קראנק ווערן, ווען דער אמת איז אז אויב ביסטו אן אדיקט ביסטו, צי די ביסט יא מודה צו נישט, דיין מודה זיין וועט נאר ברענגען צו א שנעלערע ריקאווערי, און אויב די ביסט נישט קיין אדיקט איז זיכער גוט, די פראגראם וויל זיכער מאכן אז ווען די קומסט אהער האלטסטו שוין נאכן אויף געבען אויף דיין כח, פארוואס? ווייל אויב נישט לעבסטו און פאנטאזיע, און די גייסט טוען די אנדערע סטעפס בשעת די גייסט נאך האלטן אז די טוסט יעצט עפעס אויף דיין בארד, (ווי א שטייגער איינער דארף איינמען עפעס טאבלעטן פאר לעבנס וויכטיגע צוועקן ווי למש דייביטיס, און ער וועט זיך ארום שפילן היינט גייט ער פראבירן א ווייטעמון, די אנדערע טאג א קארעפרעקטער, און נאכדעם נאכאמאהל מעדעצון, און נאכדעם האמי עפעט.) ווייל די האלטסט אז עס איז נאך בידך און אזוי קען מען נישט געהיילט ווערן, אזוי ווי מען פארשטייט מיט א ניכטערע בליק אז אויב דער מענטש וואס איז ל"ע נישט געזינט וועט עם בעסער זיין און ער וועט האבן מער שאנסען, אויב ער וועט זיך פרייוויליג גיין צום דאקטאר נאך פאר ער איז געצווינגען, די זעלבע איז דא אויך אויב געסטו נישט אויף דיין געפיל פון איך קען און איך בון נישט אויף צרות, וועט די מעדעצון פון די 12 סטעפס דיר נישט העלפן.

פארדעם איז דאס די ערשטע סטעפ, ווייל אן דעם איז נישט דא ווי די ברכה זאל חל זיין.

(קרעדיט:  חברינו היקר עבודת הבורא)

אויב ווילט איר עפעס וואס איז נוגע די 12 סטעפס זאל ווערן אויסגעשמועסט אין דעם אפטיילונג, אדער איר האט עפעס חומר אדער פראגראם סלאגאנ'ס וואס איז פאסיג אהער שיקט א אימעל צו avudashabura@gmail.com