לכבוד שבת קודש

טייערע חברים, מיר פרייען זיך ארויס שיקן די וועכנטליכע חיזוק אימעיל, מיט א תפילה צום בורא עולם עס זאל אויפטוהן און מחזק זיין אידן.

די וואך ליינט מען אויף יצחק און רבקה וואס זענען געווען אן עקר ועקרה. ביידע האבן שטארק געדאוונט, ויעתר יצחק לה' לנוכח אשתו, ביז זיי זענען געהאלפן געווארן. אן עקר ועקרה ווייסן אז בדרך הטבע האבן זיי נישט א ישועה. א בשר ודם קען זיי נישט העלפן. נאר דער איין איינציגער באשעפער, דער שומע תפילות, דער כל יכול קען זיי העלפן למעלה מדרך הטבע.

אמאל זענען אונז אין אזא מצב ווי אן עקר ועקרה! אונז שפירן אז אונז קענען שוין גארנישט טוהן. בדרך הטבע פון בשר ודם וועלן אונז זיך קיינמאל נישט ארויס זעהן פון אונזער סטראגל. זאלן מיר אייביג געדענקען אז ס'דא איינער וואס קען יא! מיר וועלן דאווענען צום אים ית"ש בלב ונפש, ער זאל אונז עפענען די אויגן און אריין שיינען א רוח חיים פון שמחה און האפאנונג, ביז מיר וועלן זיך זעהן אי"ה על דרך המלך.

א ליכטיגע שבת.

וועם שיקט מען צום מלחמה?

דער 'ישמח ישראל' זי"ע טייטש די פסוק "אם תקום עלי מלחמה - בזאת אני בוטח", די עצם זאך אז די אייבישטער שטעלט מיר אין מלחמה, דאס אליין איז פאר מיר א התחזקות, בזאת אני בוטח, ווייל אויב די אייבישטער שיקט מיט אונטער א מלחמה, דאס מיינט אז ער טראסט מיר און גלייבט אין מיר.

(קרעדיט: נישט שפעט)

א רוביקס קיוב אנע סטיקערס...

איך קום אהיים נעכטן נאמיטאג פון די ארבעט און מיין פינעף יאריג זוהן קומט מיר אנטקעגן מיט איין שמחה און ער צייגט מיר א "רוביקס קיוב" וואס ער האט באקומען אין חדר. איך נעם עס איבער פון זיינע הענט און איך באוואונדער עס, איך דריי עס ארום פון זייט צו זייט און איך טשאקע מיך דערמיט א וויילע ווען איך באמערק אז פון אפאר קעסטעלעך פעלט די סטיקער און מ'זעהט נאר ווייס, פרעג איך איהם, "אזוי האסטו עס באקומען?" זאגט ער מיר מיט א זיסקייט, "ניין טאטי, כ'האב געזעהן אז די קאלירן זענען נישט די זעלבע האב איך אראפ גענומען די סטיקערס" כמובן האב איך זיך צושמייכלט פון זיין זיסקייט און געשעפט נחת פון זיין שעפערישקייט.

אבער דא האט מיר אויפגעבליצט א געדאנק, צו זעה איך נישט אויס ממש די זעלבע ווען איך בעט השי"ת ער זאל מיר נישט שיקן קיין נסיונות און ווען איך טוה ביי יעדע נסיון קרעכצן 'אוי שוין ווייטער', ווי גרויס איז מיין פרייד ווען א נסיון ווערט אוועק גענומען פון מיר, אבער איין מינוט, וואס איז דען א רוביקס קיוב אנע סטיקערס און וואס איז דען א מענטש אנע נסיונות...

(קרעדיט: שלום אהליך)

רעדן צום שפיגל!

אין גאר א ווייטן-פארווארפן דערפל, ערגעץ ווייט אוועק פארשטופט, האט געוואוינט אן אלטער צוריק-געבליבענער מענטש - "סטאשעק" האט ער געהייסן. דער סטאשעק איז קיינמאל פון זיין דערפל נישט ארויסגעפארן; נישט געוויסט אז דער וועלט איז גרויס און ווי עס קוקן אויס די גרויסע שטעט און לענדער. וואסער פון א קראן? מאן דכר שמי'! ווייט איז ער געווען פון די טעכנעלאגיע, כרחוק מזרח ממערב.

איין טאג, ביים זיין טעגליכן שפאציר ביים עק דארף, טרעפט זיך סטאשעק פלוצלינג אָן אין א "שפיגל"!

סטאשעק, וועלכער האט אין זיין לעבן זיך נאכנישט אנגעטראפן מיט אזא מין מאטעריאל, הייבט עס אויף, גוט א קוק און ווערט איבערראשט און צושוידערט צו זען א בילד פון זיין אלטן טאטן...

מיט גרויס התרגשות און אסאך געפילן נעמט עס סטאשעק צו זיך אינדערהיים און באהאלט עס ערגעץ אויבן אין א שאפע. פון יענעם טאג, ווען סטאשאק האט געהאט א שוואכע מינוט, א שווערן טאג, ווען ער איז געווען אראפגעלאזט און אראפגעקלאפט, ווען עפעס איז נישט געגאנגען גוט, איז ער צוגעגאנגען צו די שאפע און זייער פארזיכטיג אראפגענומען דאס "בילד" פון זיין "טאטן"... געקוקט און געקוקט און זיך אויסגערעדט צו אים דאס הארץ... ער האט אים אלעס דערציילט... אזוי האט ער געטון ביז ווען ער האט זיך בארואיגט... ער האט געשפירט ווי דאס רעדן צו זיין טאטן העלפט אים און נעמט אוועק פון אים די הארץ-ווייען.

*

טאקע א שיינער משל. אבער אצינד לאמיר גיין צום נמשל:

יעדער איינער פון אונז האט ביי זיך א שפיגל, וואס דארט זעט ער "באמת" זיין גרויסן טאטן! - דעם ריכטיגן טאטן פון הימל! אין אונזער פנים שפיגלט זיך באמת אונזער טאטנ'ס דמות כביכול. מיר האבן דאך א צלם אלקים!

ס'איז באקאנט דעם מאמר פון בעש"ט הק' אויפן פסוק "ה' צלך", אז דער הייליגער באשעפער איז אזויווי אונזער שאָטן. וואס מיר טוען דא אויף דער וועלט, אזוי טוט ער מיט אונז! ממש ווי א שפיגל! דאס מיינט אז יעדע רגע און יעדע מינוט איז אונזער טאטע ביי אונז און נעבן אונז; מיר קענען יעדע מינוט און יעדע רגע, ממש ווען מיר ווילן, רעדן צו אים, זיך אויסרעדן דאס פארווייטאגט הארץ און אים דערציילן אלעס וואס דריקט און קוועטשט.

ווען מיר שטייען פאר א שווערע מינוט פון א נסיון, ווען דער יצר הרע ברענט און פלאקערט, דארפן מיר גלייך טון איין זאך: רעדן צום טאטן! ער שטייט גרייט קעגן אונז אויסהערן אונזערע שווערעקייטן.

מיר דארפן זיך אויסרעדן צום "שפיגל"! צום טאטן! א קינד וואס רעדט זיך אויס צו זיין טאטע און גיסט אויס זיין הארץ פאר אים, מובטח לו אז זיין טאטע וועט אים העלפן וויפל ער קען! און אונזער טאטע קען אלעס!

איינע פון די ערשטע סטעפס פונעם 12 סטעפס פראגראם, איז וויסן און אנערקענען באמת אז מיר אליין קענען גארנישט און נאר אונזער טאטע טוט א-ל-ע-ס! אויב אזוי מוזן מיר רעדן צו אים!

(קרעדיט: משכני אחריך)

סטעפ 5 - חלק ב' 

נאכן איבערגיין מיט מיין ספאנסער מיין גאנצע ליסטע אין אים פארצייילט געהיימענס פון טיף און מיר

האט מיר מיין ספאנסער געהייסן אהיימגיין, און זיך אראפזעצן מיט אלע מיינע ליסטע'ס פאר איין שעה, און ער האט מיר געהייסן אנשטעלן א טיימער עס זאל געדויערן טאקע א גאנצע שעה און נישט ווייניגער, ער האט מיר געהייסן אויסלעשן די טעלעפאן און זיך איינשפארן ביחידות ביני לבין קוני, און איך בין איבערגעגאנגען אלעס וואס איך האב שוין געטוהן ביז אהער. איך האב געדאנקט דעם אייבערשטן אז איך האב די זכי'ה צו ווערן נענטער צו אים, און אים בעסער קענען! איך האב געזאגט ''גאט, איך דאנק דיר פון די טיעפענישן פון מיין הארץ אז דו האסט מיר ארויסגענומען פון שאול תחתית דיר צו קענען בעסער דינען'' דערנאך האב איך געפענט די בוך און איבערגעגאנגען פון אינעווענדיג סטעפ איינס, איך האב געקוקט אויב איך האב געמאכט גוט די סטעפ אזוי ווי די בוך פארלאנגט אין די ערשטע קאפיטלן וואס מיין ספאנסער האט מיר צוגעוויזן. דערנאך בין איך געגאנגען צו סטעפ צוויי, געקוקט צו איך האב גוט געמאכט דעם סטעפ אויפמישענדיג די קאפיטל פיר, זיכער געמאכט איך האב נישט אויסגעלאזט קיין שום דעטאלן. דערנאך בין איך אריבער צו סטעפ דריי, אוי גאט איך געב מיר איבער פאר דיר, ''אלעס'' אן קיין רעזארוואציע'ס! דו זאלסט בויען מיט מיר און טוהן מיט מיר וואס דו ווילסט!!! אוי נעם אוועק מיינע שוועריקייטן כדי א זיג איבער זיי זאל שפעטער זיין עדות וואס דו קענסט טוהן מיט אונז! איך האב אדורכגעקוקט קאפיטל פינעף, זיכער מאכענדיג צו איך האב מיר טאקע אינגאנצן איבערגעגעבן, און אויב האב איך עס געטוהן ריכטיג אזוי ווי די בוך פארלאנגט. דערנאך בין איך געגאנגען צו סטעפ פיר, קוקענדיג אויף מיינע ליסטעס, האב איך זיי אלע גוט געמאכט? האב איך עפעס אויסגעלאזט? איז דא עפעס וואס איך ברויך נאך צולייגן?

הערענדיג די זייגער קלינגען אז עס איז שוין אריבער א שעה, און זעהנדיג אז איך האב אלעס גוט אדורכגעקוקט און עס זעהט אויס גוט, האב איך ענדליך גענדיגט סטעפ פינעף, וואס דאס איז;

מודה געווען צו גאט, צו אונז אליין, און צו אן אנדערע מענטש די פונקטליכע שלעכטע נאטורן פון אונז.

(קרעדיט: עד כאן)