אקעי, איך האב שוין אזויפיל מאל צוגעזאגט אז איך גיי שרייבן אבער נאך נישט מקיים געווען. אבער דאס אליינס האט אויך צו טון מיט מיין פראבלעם, ווי איר וועט בעז"ה לייענען אין מיין געשיכטע. איך גיי יעצט אנהייבן, אבער איך קען נישט ענדיגן יעצט. איך מאך א התחלה, און וויבאלד אז די התחלות זענען קשות האף איך אז איך וועל גאר בקרוב ממשיך זיין ביז איך וועל אנקומען צו ווי איך האלט היינט.
איך מוז מאכן א הקדמה, מיין מעשה ציעט זיך איבער אסאך יארן, איך וועל מן הסתם נישט שרייבן זייער מסודר, איך וועל טרייען צו שרייבן פון הארץ און איך בעט פארשטענדעניש איבער דעם אומ'סדר.
וזה החלי.
אני הקטן, הנקרא גבאי, בין געבוירן געווארן אין א חסיד'ישע פאמיליע, מיט עטליכע צענדליגע יארן צוריק. מיין פאמיליע האט זיך אלעמאל געציילט צווישן די חשוב'ע, אנגעזעענע פאמיליעס ביים חרד'ישן ציבור. כמעט אלע פון מיינע נאנטע פאמיליע, מיינע פעטערס ווען איך בין אויפגעוואקסן, און נאך אנדערע, גייען אריין אין דעם ראנג פון כלי קודש: רבנים, דיינים, מורי הוראה, מגידי שיעור, מחנכים, מלמדים וכדו'.
איך פלעג באקומען אסאך קאמפלימענטן איבער "מיין פאמיליע", פון ביידע זייטן. איך האב אנגעהויבן חדר און גאר יונגערהייט האט מען מיר פארגעזאגט א גרויסן, גלענצענדן עתיד. איך האב שפעטער געהערט אז מען האט געהאלטן אז איך גיי אויסוואקסן א גדול בישראל, דער צוקונפטיגער... (פיל אריין די בלענקס, יעדער לויט זיין גיסטע).
איך בין געגאנגען אין א היימישע, חסיד'ישע חדר, אבער למעשה בין איך קיינמאל נישט געווען פון די בעסערע אינגלעך. פאקטיש האב איך זיך אלעמאל געזעהן זיין פון די שוואכסטע (איך ווייס נישט עד היום ווי איך בין באמת געשטאנען). איך פלעג אזא חלומ'ן און קלאצן, און איך האב אויך געכאפט אסאך געשרייען, פעטש און קנסות פאר דעם: "דו האלטסט נישט ביים לערנען" וגו' וכו'.
איך בין אזוי אריבער די חדר יארן, די ישיבה קטנה יארן, ישיבה גדולה יארן, און אנגעקומען צו די חתונה יארן.
איך האב אינצווישן געטוישט מוסד עטליכע מאל, אבער למעשה האב איך זיך געפונען ביי דעם עידש פון חתונה.
*
יעצט וויל איך אביסל צוריק גיין צו מיינע אינגערע יארן און זעהן וואס האט זיך אפגעטון מיט דעם קליינעם גבאי'לע אין דיזע יארן.
איך געדענק קלאר אז ביי די דריי פיר יאר האב איך זיך שוין געפלאגט מיט דעם פראבלעם. איך האב געוויסט אז מען טאר נישט, אז איך טוה אן עבירה, אז דאס איז די ערגסטע עבירה, איך האב געוואלט אויפהערן, אבער איך האב נישט געקענט. איך בין געווען מאכטלאז.
איך האב אסאך אומפארענטפערטע פראגעס. איך געדענק אין חדר, אין די ערשטע יארן, ווי קינדער האבן זיך געשפילט מיט דעם ענין, און דוקא איך בין געשטאנען ווייט פון דעם. אבער אין די זעלבע צייט האב איך מיך נישט געקענט קאנטראלירן מיט מיר אליינס. שוין פון אזוי יונג.
איך געדענק אויך קלאר, אז שוין ביי אזוי יונג ווי פינף זעקס יאר אלט, בין איך שוין געווען איבערצייגט און זיכער אז מיינע עלטערן האבן מיך פיינט. איך געדענק שוין נישט היינט אפילו וואס מיינע ראיות זענען דעמאלס געוווען, אבער אזוי בין איך געווען איבערצייגט. במשך די יארן האב איך געהאט פילע אנדערע ראיות אויף דעם, אבער פון יענע יארן געדענק איך נישט יעצט.
איך פלעג זיך בארואיגן און זיך מאכן גוט שפירן דורך זיך שפילן מיט מיר אליינס, אויף א סעקסישן אופן.
ווי געזאגט פלעג איך גאר אסאך חלומ'ען און קלאצן אין חדר, און גאר אסאך געכאפט פאר דעם, דאס אלעס האט מיך געמאכט זיך שפירן ווי עפעס איינער וואס איז נישט אקעי. איך האב זיך געשפירט א נעבעך. קען זיין דאס איז א נאטורליכער חלק פון מיין פערזענליכקייט, אבער איך רעד יעצט פון דעם מציאות, נישט פון קיין טעאריעס.
איך בין געווארן א שטיקל נרדף אין חדר, עס זענען געווען קינדער וואס האבן מיך אלס אויסגעקליבן מיך צו טשעפען. איך האב געזוכט צו פארמיידן מיינע חברים פון כתה. ביי ריסעס און לאנטש פלעג איך אריינגיין אין די קלאסן פון קינדערגארטן און כתה א' און געהאלפן דעם רבי מיט זיינע פראיעקטן און זיך געשפילט מיט די קינדער פון דארט, אלס א גרעסערער יונגל.
ערגעץ ביי די אכט ניין יאר, האב איך עס מער נישט געקענט האלטן ביי מיר, איך האב אנגעהויבן אריינשלעפן אנדערע אין דעם. צוערשט מיין ברודער, און שפעטער מיינע קאזינס. דער אמת איז, אז איך האב איין קאזין וואס איז בערך מיין עידזש, בערך א יאר יונגער, וואס איך געדענק נישט קלאר, אבער עס קען גאר זיין אז ער האט שוין אנגעהויבן מיט מיר נאך פריער פון דעם, אבער ווי געזאגט, איך געדענק נישט 'אזוי קלאר' יעדע דיטעיל פון יענע יארן.
עכ"פ, איך האב אנגעהויבן אריינשלעפן אנדערע, קודם מיין ברודער, דערנאך קאזינס, און עס האט נישט געדויערט לאנג ביז מיין טאטע איז געוואר געווארן.
אן אריינגיין אין דיטעילס וועל איך נאר זאגן אז איך האב געכאפט אזעלכע גע'הרג'עטע פעטש, אזעלכע מכות רצח, באגלייט מיט א גאנצע קווייער און פאראדע, אז עס איז געבליבן מיט מיר עד היום הזה.
זעלבסטפאשטענדליך אז די פעטש האבן מיך נישט אויסגעהיילט. איך געדענק נישט פונקטליך ווען, אבער ערגעץ ווי האב איך ממשיך געווען מיט מיינע מעשים. אזוי איז דאס אנגעגאנגען ווייטער, בעיקר מיט מיר אליינס. ביז בערך די בר מצוה.
נו שוין, איך וועל מוזן בלייבן שטיין יעצט, און ממשיך זיין בעז"ה בקרוב.
