גבאי טיייער איך האב דרורך גליינט דיין סטארי וויפעל איך האב ארויף געקוקט אויך דיר ביז יעצט קוק איך יעצט צען מאל מער אריוף אויף די, עס האט גערינען טרערין פין מיין אוגען ווען איך האב עס דורך גליינט איך  האב ממש מיט געפילט דיין צער וואס די האסט מיט גמאכט אוו דיינע אינגער יארען דער איינצסטע זאך וואס האט מיך גמאכט זיך פרייען פאר דיך איז וואס איך ווייס פין מייו עקפירענס זייט איך האב ארוס געגבין מיין איבערלבענישט בין א אנדרע מענשט איך שלאף אנדערש איך לעב אנדערש איך טראכט אנדערש האף איך אויך עס וועט זיין די זעלבע אויך פאר די.   

אקעי, איך גיי ווייטער

ארום די תקופה פון מיין בר מצוה, אינעם ערשטן יאר פון ישיבה קטנה, האב איך דאס ערשטע מאל זוכה געווען אז א בחור איז צוגעקומען צו מיר און אנגעהויבן א שמועס וואס האט עווענטועל געפירט צו דעם אז מיר זאלן אנהייבן ארבעטן צוזאמען.

איך מוז דא פארציילן עפעס. ווען איך בין געווען א קליין יונגל בין איך געווען אזוי אבסעסירט מיט מיין אבר אז איך האב עס פשוט געוואלט אפשניידן. איך האב נישט פארשטאנען דעם קישוי, איך האב נישט געוויסט וואס דאס איז, עס האט מיך געבאדערט און איך בין געווען זיכער אז עס איז עפעס א שרעקליכער שלעכטער זאך מיט מיר. איך בין געווען זיכער אז דאס איז עפעס א זאך וואס מיינע עלטערן האבן מיר אנגעווערטשאפט (אפשר גאר בשותפות מיט מיין מוהל), מיך אפצוטאן.

איך האב נישט געהאט קיינעם מיט וועמען צו רעדן אדער וועמען צו פרעגן. עס האט מיך שרעקליך צושטערט. דער חבר וואס האט אנגעהויבן מיט מיר טון עפעס אינעם ערשטן יאר פון ישיבה קטנה, ער האט מיר מגלה געווען דעם סוד אז דאס פאסירט מיט יעדן איינעם. און אז איך בין נארמאל און עס פעלט מיר גארנישט, און דאס מיינט נישט אז עפעס איז שרעקליך ראנג מיט מיר.

איך האב נישט מצליח געווען צו טון כמעט גארנישט מיט יענעם, ווייל גאר קורצליך דערנאך האט מיין טאטע מיך געטוישט צו אן אנדערער ישיבה.

ערגעץ אין יענע תקופה האט פאסירט נאך עפעס. איין טאג, ווען איך בין געווען ביזי מיט מיין טעגליכען שיעור, מיין שווערע האום ווארק, האט פלוצלינג עפעס א שרעקליכע זאך פאסירט. את אשר יגורנו בא. פון איין רגע אויפן צווייטן, אן קיין שום ווארענונג, האב איך פלוצלינג געשפירט עפעס א באותו מקום, און קורצליך דערנאך איז געשען עפעס אומקאנטראלירבאר מיט דעם אבר, דערנאך איז עפעס ארויסגעקומען פון דארט. בקיצור, אט פאסירט עס. יעצט גיי איך שטארבן!!!

איך האב דאך אלעמאל געוויסט אז איך בין א רשע עריץ און איך גיי איין טאג שטארבן צוליב דעם, עס איז געווען ביי מיר קלאר אן קיין שום ספק אז עס איז א שאלה פון צייט איידער דער באשעפער גייט אומברענגען אט דעם שרעקליכן רשע, און דערפאר, ווען דאס האט פאסירט איז עס געווען פשוט ביי מיר אז יעצט געשעהט עס. יעצט גיי איך שטארבן.

איך האב זיך געגרייט צו די רגע פאר א שיינע פאר יאר. איך האב אויסגעפלאנט וואס איך גיי טוהן. וועמען איך גיי ממנה זיין אלס יורש פון "אלע" מיינע חפצים (א קליינטשיקע לעדל מיט שמאנצעס צו וועלכען איך בין געווען זייער צוגעבונדען עמאושאנעלי). אבער יעצט פאסירט עס אזוי שנעל אז איך קען אפילו גארנישט טון אינצווישן. איך האב געהאפט אז איך וועל נישט שטארבן אזוי שנעל, אז עס וועט נעמען כאטש פינף מינוט. אבער אזוי שנעל, און דערצו מיט'ן צונג אינדרויסן, איך קען דאך נישט אזוי לויפן רופן מיין ברודער, אדער סיי וועמען.

אבער, ווי איר פארשטייט דאך אליינס. בין איך נישט געשטארבן. כאטש דער איבערלעבעניש, זעענדיג דעם טויט באשיינפערליך פאר די אויגן, האט מיך שוידערליך אפגעשראקן.

אזוי רעדנדיג פון די חדר יארן קומען מיר אויף פארשידענע אינטערעסאנטע, מערקווירדיגע זכרונות, וואס איך וויל דא אראפשרייבן, וויבאלד איך שרייב שוין וועגן מיר, שפיר איך אז איך וויל עס דא אויספאקן.

איך געדענק א מעשה אין כתה א'. מיר האבן געהאט א גרויסע קלאס, עטליכע און דרייסיג קינדער, און אונזער רבי האט געהאט א בייהעלפער (איך געדענק נאך זיין נאמען). און דער בייהעלפער האט איין טאג גענומען קענדיס (איך געדענק שוין נישט זיכער, איך מיין אבער אז עמינעם קענדיס) און אויסגעשטעלט אותיות מיט די קענדיס. ער האט מיך צוגערופן און געפרעגט וועלכע אות איך וויל, און איך האב אים געענטפערט אז איך וויל די פינקע. ער האט מיר עטליכע מאל איבערגעפרעגט: נישט וועלכע קאליר, וועלכע אות. אבער איך האב אגאנצע צייט געענטפערט, די פינקע.

נאך אזויפיל מאל האט ער זיך געגעבן א רעג אויף און מיר אנגעשריגן: דו שוטה דו נער. דא האסטו די פינקע. איך האב נישט געהאט קיין השגה וואס ער וויל פון מיין לעבן האבן.

אין כתה ב' האבן מיר געהאט א רבי'ן א רוצח א מערדער א סאדיסט. מיין מאמע האט מיר שפעטער פארציילט אז יענע גאנצע יאר האב איך געהאט בויכויי און שלשול (פשוט פון שרעק פון דעם רבי'ן). איך געדענק עס ווי היינט ווי מען האט געמוזט ארויסגיין אין בעסקיסע ביי ריסעס און ביי לאנטש. און אויב איז מען ארויס ביי ריסעס און ביי לאנטש, דארף מען נישט גיין נאכאמאל אין מיט'ן קלאס. נישט אזוי?

איי וואס געשעהט אויב מען דארף יא? גאנץ פשוט, אויב מען דארף יא, איז דאך דאס א סימן אז דו ביסט נישט געווען ביי ריסעס אדער לאנטש. ווייל ווען יא וואלסטו דאך נישט געדארפט יעצט. און אויב אזוי דארפסטו כאפן פעטש (אה, ב"ה, ער האט געטראפן נאך א סיבה פארוואס צו טיילן פעטש). איך האב אסאך קאשמארנע זכרונות פון יענע יאר. איך האב געציטערט צו בעטן אין בית הכסא און איך געדענק גוט ווי איך האב מער ווי איינמאל זיך בא'קטנ'ט אין די הויזן, ענדערש ווי צו כאפן פעטש. עס איז מיר געווען גענוג צו זעהן די פעטש וואס אנדערע האבן געכאפט דערפאר.

איך געדענק נאך אסאך זייער שרעקעדיגע זכרונות פון יענעם יאר, אבער איך וועל נישט אריינגיין אין קיין אריכות.

איך געדענק פעלער אין כתה ג' ווי דער רבי האט מיך מיאוס מבזה געווען פאר די גאנצע קלאס. אבער נישט סתם, נאר אזוי גאר פעפערדיג. איך ווייס באמת נישט פונקטליך וואס עס איז מיט מיר געווען, ווייל איך האב זייער א גוטער קאפ, אבער פאר סאם ריזען האב איך זיך געשפירט א גארנישט, א שמאטע און איך האב זיך געזעהן אין די קאטעגאריע פון די נעבעכ'ס און שוואכע אינגלעך, און ע"פ רוב זענען די געווען מיינע נאנטע.

איך געדענק אין די העכערע כיתות, כתה ז' און ח', ווען מען האט געמאכט א גרויסע חזרה און דערנאך א גרויסע פארהער. און עס איז געווען דריי קאטעגאריעס. די בעסערע, די מיטעלע און די שוואכע. יעדער האט געקענט מחליט זיין אין וועלכע ער שטעלט זיך אריין און וויאזוי ער וויל פארהערט ווערן. און לויט דעם האט מען באקומען א מתנה. פון עטליכע און צוואנציג קינדער, זענען נאר צוויי געווען אין אין קאטעגאריע ג', צוויי אין קאטעגריע ב' און די איבריגע אין קאטעגאריע א'. איך האב זיך אריינגעשטעלט אין קאטעגאריע ב'. איך ווייס נישט פארוואס.

אין געדענק אין כתה ז' איינמאל ווען דער רבי האט מסביר געווען פאר אפאר קינדער א שטיקל מפורש אויף א גמרא (נחלת משה), אבער איך האב עפעס נישט געקענט מיטהאלטן, און מיין חברותא צוזאמען מיט עטליכע אנדערע האבן געקאכט דערין. איך בין געשטאנען אין די זייט און צוגעקוקט מיט בייסיגע ווייטאג אז איך קען נישט זיין א טייל פון דעם. עס האט אזוי וויי געטאן אז איך געדענק עס ביז יעצט. די ווייטאג איז נאך פריש אין מיינע ביינער ווי עס וואלט נעכטן פאסירט.

איך געדענק ווי דער מנהל האט אמאל פארהערט און איך האב זיך, זעהט אויס, פארקלאצט. אינמיטן ווערט שטיל אין קלאס. פלוצלינג געט א דינער דעם מנהל'ס הויכע קול. גבאי (לעצטע נאמען), דו באנדיט!!! אלע קינדער קוקן אויף מיר. און איך, איך ווייס ניטאמאל ווי איך בין געווען. איך מיין אז איך בין געווען נאָמם. איך האב נישט געשפירט. מיינע געפיהלן זענען אפגעטויטעט געווארן.

דעיס זענען אביסל פון מיינע חדר זכרונות. איך האב אסאך מער. למשל, אין כתה ד' האבן אלע קינדער געשמועסט אז ביי דעם רבי'ן, ביי א געוויסע סדרה (נישט משפטים) כאפן אלע קינדער פעטש. איך האב פלייסיג געלערנט און געטרייט אלעס צו קענען, אבער עס האט מיר נישט געהאלפן, איך האב געכאפט מכות אינעם אינטן, מיט א שטעקן. און נאך אסאך. אבער איך וועל נישט אלעס שרייבן.

*

איך געדענק אבער אויך, אז צווישן די קאזינס בין איך נישט געווען אזוי. ווען איך האב פארברענגט מיט מיינע קאזינס, פון ביידע זייטן, בין איך געווען על הגובה. איך בין געווען אדער דער אנפירער, אדער פון די אנפירער. איך בין געווען וויכטיג. איך האב אפילו שפעטער געהערט פון עלעטערע קאזינס ווי זיי פלעגן צוקוקן מיט וואונדער ווי איך בין אלעמאל דער אנפירער פון אלע אנדערע קינדער.

סאו, גיי פארשטיי. וויאזוי האט זיך עס אזוי אויסגעשטעלט א אין די משפחה בין איך געווען פיינע נייעס אבער אין חדר נישט. און אפיל אין חדר פארשטיי איך עס אויך נישט. עס איז געווען למשל איין אינגל וואס איז דוקא יא געווען פון די בעסערע קינדער אין חדר (יענער איז היינט א ערנסטער רב ומורה הוראה) וואס מיט אים בין איך געווען בעסטע חברים. ער פלעגט קומען צו מיין הויז זייער אפט און מיר זענען געווען זייער נאנט. סאו פארוואס מיט אים יא און מיט אנדערע נישט.

בקיצור, מיינע חדר יארן זענען דערווייל פאר מיר א חידה סתומה. ווייל עס זענען געווען קינדער, אפילו פון די אנפירער, מיט וועמען איך האב געהאט א לאוו-העיט רילעישאנשיפ (היינט וועל איך עס אפשר אנרופן א קא-דעפענטענט רילעישאנשיפ). בקיצור, איך האלט נאך אינמיטן לערנען וועגן מיר. (און אפשר איז בעסער איך זאל נישט וויסן. נו שוין, גענוג גערעדט.)

המשך יבוא בעז"ה.

[דיסקלעימער: איך קום נישט דא פארדאמען, פאר'משפט'ן, פארשעלטן, פארשטיין, פארענטפערן אדער קיין שום אנדערע וואריאציע פון די אלע, אויף מיינע עלטערן. איך קום פארציילן דברים כהוייתן, ספעציעל וויאזוי עס איז געזעהן געווארן דורך דעם קליינעם גבאי'לע אין זיינע אויפוואקסענדע יארן. יישר כח.]

פיין, דאס איז אלעס אין חדר. אינדערהיים ווידער איז געווען גאנץ אן אנדערע מעשה. די נארמע איז געווען פעטש. און איך מוז זאגן אז מיין טאטע האט געקענט זיין אזוי נייס, אזוי פרענדלי. ער האט געקענט זיך שפילן מיט אונז אויף אונזער לעוועל, אבער נאכדעם האט ער געקענט עקספלאודן פון איין רגע אויפן צווייטן, אן קיין פארוואס, און אפילו ווען עס איז יא געווען א פארוואס האט עס לגמרי נישט בארעכטיגט דעם סייז און דעם ערנסטקייט פון דעם אויסברוך.

און דער קומענדיגער אויסברוך איז אלעמאל געווען א שאלה פון ווען, נישט אויב. איך האב אלעמאל געוואוסט אז עס גייט קומען נאך איינס. און די אויסברוכן זענען כמעט אלעמאל געווען באגלייט מיט קולות, קללות אדער פארשעמונגען, און צומאל אלע אינאיינעם. און דערנאך איז געקומען די פעטש. און פעטש איז נישט אלעמאל געווען דוקא פעטש. עס האט געקענט זיין פאנטשעס אויך. איך האב אפילו זוכה געווען צו ווערן געביסן דורך מיין טאטע (א חשוב'ער איד, א תלמיד חכם, מתמיד, מחדש, רעדנער און מחנך. אבער ווען ער האט אויפגעריסן, זאל דער פון אויבן אפהיטן...), און ווערן ארויסגעווארפן אויף די גאס אין די קעלט אן א קויט.

מיין מאמע איז געווען פיל מער געלאסן אבער אויך זייער טאף. און זי האט געטיילט גוטע פעטש אויך. כאטש נישט ווי מיין טאטע, אבער זי האט געקענט אליינס אויך ווען עס האט אויסגעפעלט. הגם זי האט בעסער ליב געהאט צו זאגן: "ווארט נאר ביז טאטי קומט אהיים...". איך האב קיין ווארעם ווארט נישט געהערט פון איר, איך געדענק נישט באקומען א גלעט, א קניפ אין בעקל, אדער הערן איין מאל: "איך האב דיך ליב".

זי איז דוקא געווען זייער דיסציפלינירט, די הויז האט אלעמאל געקלאפט ווי א זייגער. טראץ אירע פילע פעולות אין פעלד פון עסקנות, חסד און חינוך – אין צוגאב צו א שיינעם פארציע אייגענע צרות און פראבלעמען - איז סאפער אלעמאל געווען רעדי אין צייט, די וועש איז געוואשן געווארן און צוגעגרייט געווארן ביים בעט, די הויז איז אויפגעקלינט געווארן, און נישט אבסעסיוו, נאר נארמאל.

אבער גלייכצייטיג איז נישט געווען קיין מקום פאר עמאושאנס (וואס קען זייער מעגליך זיין האט אפעקטירט מיין טאטן, וואס איז דוקא יא אן עמאושאנעל מענטש). איך האב איר קיינמאל נישט געזעהן וויינען אדער בכלל ווערן עמאושאנעל. ווען איך האב געוויינט האט מען מיך אנגעשריגן, און אפילו פארשעמט. ווען איך האב זיך אפגערעדט אז מען טשעפעט מיך אין חדר האט מען מיך מסביר געווען אז... "איך דארף עס אליינס הענדלען"... עס קומט מיר נאך היינט צו לאכן (אדער וויינען) ווען איך דערמאן זיך דערפון. ריעלי? איך? א אכט, ניין, צען, עלעוו, יעריג יונגל, דארף שוין זיין גענוג ערפארן עס צו קענען "אליינס הענדלען". לאל. איך געדענק נאך ווי איך האב דעמאלס געטראכט צו מיר: וואס מיינט דאס הענדלען?".

איך האב קיינמאל נישט געהערט אזא סארט זאך ווי איים סארי, איך האב געמאכט א מיסטעיק. עס איז זיך דיר נישט געקומען די פעטש. אדער סיי וועלכע אנדערע סארט אנטשולדיגונג. איך געדענק איך האב אמאל, ביי די זיבן אכט יאר, געכאפט מכות רצח ווייל מיין טאטע האט געמיינט אז איך האב עפעס גע'גנב'עט פון א קרוב'ס הויז. און וויפיל איך האב אים געטרייט מסביר צו זיין אז איך האב עס נישט גע'גנב'עט האט עס נישט געהאלפן.

יענע נאכט בין איך געלעגן אין בעט און געוויינט נאן סטאפ. איך האב פשוט נישט געקענט אויפהערן. שפעט ביינאכט איז מיין טאטע אריינגעקומען אין צימער און מיר געפרעגט צו איך גיי שוין אלעמאל זיין וואויל, און צו איך גיי מער קיינמאל נישט גנב'ענען... פארשטייט זיך אז איך האב געזאגט וואס ער האט געוואלט הערן. אויף דעם האט ער מיר געזאגט, פיין, גייסט שוין זיין וואויל. גיי שיין שלאפן.

איך פלעג זיצן אסאך צייט ביינאכט אין בעט אדער אין בית הכסא און פאנטאזירן. אלע סארט פאנאזיעס. איך האב געזעהן בעיני דמיוני ווי מיינע עלטערן האלטן אפ שווערע באראטונגען ווי זיין שמועסן אפ וויאזוי מיך צו רודפ'ן, איך האב אויספלאנירט אנטלויף אקציעס וועלכע האבן זיך כסדר געטוישט. אמאל בין איך אנטלאפן צו א פעטער, אמאל צום זיידן, וועלכע וועלן מיך באשיצן פון מיין טאטן. אבער דאן האט זיך עס געטוישט. ווייל פון דארט וועט מיין טאטע מיך קומען צוריק נעמען און איך וועל כאפן נאך מער פעטש. און דער פעטער אדער זיידע וועט מיך נישט קענען, אדער וועלן, באשיצן. אין יענע פארלוירענע מינוטן איז מיין לייזונג געווען אז א גרויסע גראבע שווארצע גוי וועט מיך ראטעווען און באשיצן פון מיין טאטן.

ווען איך בין געווארן אביסל עלטער האב איך זיך גענומען לייענען. איך האב איינגעשלינגען אסאך ביכער און מעשיות. איך פלעג לייענען דעם איד (די איינציגסטע צייטונג דעמאלס), די אידישע ליכט און סיי וואס אימער עס איז מיר אונטערגעקומען אונטער די האנט. איך פלעג לייענען ביז שפעט אין די נאכט אריין. איינסע, צווייע. ווילאנג איך בין איינגשלאפן פון מידעקייט.

מיין סוד וואס האט מיך געמאכט שפירן גוט, וואס האט מיר געגעבן הנאה, און אין די זעלבע צייט נאך מער ווייטאג איז געווען מיין אות ברית קודש. ער איז געווען מיין טרייסט און מיין פריינד. אבער עס איז געווען א חרב פיפיות. ווייל יעדעס מאל ער האט מיך געמאכט גוט שפירן, האב איך דערנאך געשפירט ערגער. ווי דערמאנט פריער, האב איך געטרייט מיט די קאזינס און ס'האט זיך אויסגעלאזט אין א דיזעסטער, האב איך דאס נישט געטרייט נאכאמאל ביז נאך די בר מצוה, ווען עס איז פשוט געווארן אומדערטרעגליך און איך האב נישט געקענט ווייטער גיין אן דעם.

אבער ביז אהין האב איך זיך מטפל געווען מיט מיר אליינס. ביינאכט, בייטאג, אינדערהיים, זומער אין קעמפ. איך געדענק איך פלעג זיך ארום דרייען אין קעמפ אין באָנק אינמיטן די נאכט און געטון צעדרייטע זאכן מיט מיך אליינס. נסים אז מען האט מיך נישט געכאפט דעמאלס.

אקעי, צוריק צום נושא.

נאך וואס איך האב געהאט א כמעט באגעגעניש מיט'ן טויט אין די תקופה ארום מיין בר מצוה, האט די שרעק מיך אפגעהאלטן פאר א וויילע פון נאכאמאל טאטשן ווי מען טאר נישט. אבער עס האט נישט אנגעהאלטן צו לאנג. איך געדענק נישט ווי לאנג, אבער נאך א שטיק צייט האב איך זיך פשוט נישט געקענט מער באהערשן און איך האב אנגעהויבן נאכאמאל. ווידער, נאר מיט מיר אליינס. אבער איינמאל איך האב ווידער אנגעהויבן, האב איך זיך מער נישט געקענט איינהאלטן און עס איז גאר שנעל נאכאמאל געווארן א טעגליכע זאך.

נאך א שטיק צייט האב איך ווידער געהאט דעם שרעקליכן עקספיריענס, וועלכע איך האב געמיינט איז דער אנהייב פון שטארבן. אבער ווידער בין איך בדרך נס געבליבן לעבן. אבער אט דער צווייטער מאל האט מיר געעפענט די אויגן. נישט צו וואס עס איז באמת געשעהן יעצט. נאר איך האב אידענטיפיצירט די פעולה וואס איז גורם דעם זאך, און איך האב זיך צוריק געהאלטן פון די ספעציפישע פעולה. אזוי ארום וועל איך נישט שטארבן.

שפעטער איז געקומען די מעשה וואס איך האב שוין אויבן דערציילט, אין מיין ערשטע יאר אין ישיבה קטנה, ווען א בחור האט מיר אנגעהויבן עפענען די אויגן. אבער איידער מיר האבן אפילו געהאט א געלעגענהייט עפעס ריכטיג אפצוטאן האט מיין טאטע מיר געטוישט ישיבות. אין די נייע ישיבה בין איך שוין נישט געשלאפן אינדערהיים, נאר אין ישיבה. איך האב גראדע הנאה געהאט אז איך שלאף נישט אינדערהיים, אז איך דארף נישט טרעפן מיין טאטן יעדן טאג.

אבער מיין אבר איז געווען הונגעריג (אזוי האט עס עכ"פ געשפירט צו מיר, איך האב דעמאלס נישט פארשטאנען אז עס איז עפעס פיל טיפער פון דעם) און איך האב זיך געבענקט נאך יענעם בחור פון דעם פריערדיגן ישיבה. עס איז אינטערעסאנט אנצומערקן, אז נאך וואס מיין טאטע האט מיך כמעט אומגעברענגט נאך וואס ער האט מיך געכאפט עס טון מיט מיינע קאזינס, האב איך עפעס אנגעהויבן לעבן מיט דעם גלויבונג אז קיינער אויף די וועלט טוט דאס נישט. נאר איך. און דערפאר האב איך געכאפט אזעלכע מכות, ווייל איך האב געטון עפעס וואס "קיינער" טוט נישט.

אזוי האב איך געלעבט פאר שיינע פאר יאר, גלייבנדיג אז איך בין "דער איינציגסטער רשע" וואס טוט אזעלכע חזיר'ישע עבירות. איך האב אפילו נישט געטרייט אנצוהייבן מיט א צווייטן, ווייל קיינער טוט עס דאך נישט. אבער דאס אלעס האט זיך געענדיגט סוף פון דעם ערשטן יאר אין ישיבה קטנה ווען יענער בחור (איך וועל אים אנרופן איציק) איציק האט מיר אויפגעעפענט די אויגן. כאטש איך האב נאך קיין סאך נישט געוואוסט, האב איך אבער אזויפיל געוואוסט, אז עס זענען דא נאך בחורים וואס האבן אן אינטערעסע אין דעם. "איך בין נישט דער איינציגסטער".

איך האב נאך אלץ געגלייבט אז נאר גאר געציילטע מענטשן, שלעכטע רשעים, אדער ממש געפערליכע משוגעים, זענען די וואס טוען עס, אבער דאך, עס זענען דא נאך און איך דארף זיי נאר טרעפן.

איך געדענק ווי איך פלעג זיך ארום דרייען אין די נעכט און וויינען (איך בין נישט מגזם, איך האב עכט געוויינט), איך פלעג שטיל כליפען: איציק, איציק, איך דארף דיך האבן, ווי ביסטו איציק. אזוי דעספרעט בין איך געווען. איך האב פשוט געפילט ווי איך גיי אראפ פון זינען אויב איך גיי נישט טרעפן איינעם מיט וועמען דאס צו קענען טון. איך האב פשוט גע'פגר'ט צו טרעפן יענעם איציק. אבער איציק איז נישט געווען אין מיין ישיבה און אין מיין ישיבה האב איך נישט געוואוסט צו וועמען איך קען זיך וואגן צוצוגיין און נישט געכאפט ווערן.

אזוי איז אריבער א שטיק צייט וואס איך האב נאר געטון מיט מיר אליינס (און אוועק געשטאנען פון "יענע" מסוכנ'דיגע פעולה וואס קען מיך חלילה אומברענגען) און נאר געלעכצט און געוויינט נאך איציק.

ויהי היום, און איך האב ענדליך דערגרייכט א דרגא פון כדי שגעון און איך האב מחליט געווען אז איך קען נישט ווייטער אנגיין אזוי. יעבור עלי מה, איך מוז טרעפן נאך איינעם. עס זענען זיכער דא נאך חברה און איך מוז איינעם טרעפן. אבער וועם, און וויאזוי טרעף איך אים. וויאזוי באווייז איך אנצוקומען צו יענעם אין די הויזן אן דעם וואס איך זאל געכאפט ווערן.

נו, יגעת ומצאת תאמין. איך האב אזויפיל געטראכט ביז איך האב זיך דערשלאגן צו אן עצה. אין ישיבה איז געווען א בחור, איינער וואס איז באמת געווען אביסל פאני (בלשון המעטה. איך קען יענעם ביז היינט, ער איז עד היום אנגענומען אפיציעל אלס מער ווי אביסל פאני). און איך האב מחליט געווען אז מיט יענעם גיי איך טרייען.

איי, כ'מיין, וואס הייסט טרייען, יענער גייט דאך גלייך לויפן און מיך אויסזאגן. בין איך אלזא אויפגעקומען מיט א טאפלטער מהלך. צוויי זאכן וועלכע וועלן אים אפהאלטן. איינס, איך גיי אים מסביר זיין אז ער העלפט מיר. און צווייטנס, איך גיי אים געבן געלט. איך גיי אים באצאלן זיך צו האלטן דאס מויל.

איז אזוי. דאס ערשטע האב איך נאך געקענט אויספירן. איך האב מחליט געווען אז איך גיי אים דערציילן אז איך האב געהערט אז געוויסע מענטשן, ווען מען מאכט זיי דעם ברית מאכט עס דער מוהל נישט גוט און זיי בלייבן מיט אן אייביגן פראבלעם, און איך מיין אז איך בין אזא איינער, און דערפאר מוז איך האבן איינעם וועמען איך קען בודק זיין פונקטליך וואס גייט ביי אים פאר, און דערנאך עס קענען משוה זיין צו מיר און אזוי ארום וועל איך אויסגעפונען צו איך בין געבליבן אקעי, אדער איך האב טאקע דעם פראבלעם.

דאס איז געווען חלק א' פון מיין געניאלן איינפאל, אבער וויאזוי געב איך זיך אן עצה מיט חלק ב'. איך וויל אים באצאלן, אבער איך פארמאג דאך נישט קיין איין פרוטה.

*

מיין טאטע און מאמע האבן מיר "קיינמאל" נישט געגעבן קיין פעני טאשן געלט. ווען איך בין געפארן לערנען קיין ארץ ישראל אביסל שפעטער, ביי די זעכצן יאר, האט מיין טאטע מיר כמעט ארויפגעשיקט צום עראפלאן אן קיין פעני. ממש פאר'ן גיין רופט ער מיך צוריק און ער געבט מיר א... צוואנציגער. א גאנצער צוואנציגער, און ער זאגט מיר נאך, איך זעה נישט פארוואס דו זאלסט ער דארפן, אבער אויב עס מאכט זיך אז דו דארפסט האבן געלט, געב איך דיר דא דאס. און דאס איז געווען מיט וואס איך האב זיך געדארפט אן עצה געבן פאר א גאנצן זמן.

איך ווייס אז איך גיי אוועק פון ענין, אבער איך מוז עס דערציילן דא. ווען איך בין שוין געווען א טאטע פון עטליכע קינדער און מיר האבן דאס ערשטע מאל געמאכט א חנוכה מסיבה ביי מיר אינדערהיים, איך, מיין פרוי און אונזערע קינדער. און נאך דעם מסיבה איז געקומען דער געהויבענער מינוט ווען דער טאטע גייט טיילן חנוכה געלט. איך האב ארויסגענומען פון מיין טאש קוואדערס און געגעבן יעדן קינד צוויי קוואדערס.

זיי זענען נישט געווען פרייליך און האבן עפעס געקוקט אויף מיר מיט עפעס אזא אינטערעסאנטן בליק. מיין אידענע האט געגעבן א שנעלן לויף ארויס פון צימער און מיר געוואונקען פון אנדערן צימער אז איך זאל שנעל ארויסקומען. איך לויף שנעל ארויס, קלערנדיג אז עפעס ערנסט איז מן הסתם געשעהן. און זי האלט מיך פאר מיט א פארווייטאגטע שטימע פארוואס איך מאך חוזק פון די קינדער.

גלייבט מיר טייערע ברודער אז איך האב נישט געהאט קיין השגה וואס זי וויל פון מיין לעבן האבן. ווען זי האט מיר געזאגט אז פופציג צענט חנוכה געלט איז חוזק געמאכט, בין איך געווען אמת'דיג פארשעמט. כאילו זי וואלט מיך יעצט געכאפט אינמיטן זיך אויסרייבן. איך געדענק ווי מיין האלז האט וויי געטאן פאר בושה. איך האב איר געזאגט אז איך פארשטיי באמת נישט פארוואס. איך האב אין מיין לעבן נישט באקומען מער פון דעם.

אבער זי האט מיר געזאגט אז איך מוז געבן פאר די עלטערע קינדער צען דאלער און פאר די אינגערע פינף. איך בין געווען פאר אן אמת שאקירט. איך האב גארנישט געמיינט קיין שלעכטס, איך האב עכט געמיינט אז אזוי טוען אלע טאטעס. אזויפיל געט מען פאר קינדער. 50 צענט.

*

בקיצור, איך בין דא פארפארן. אבער איך וויל צוריק קומען צום נושא. איך פארמאג נישט קיין ראסטיגן פעני און דא וויל איך יענעם באצאלן. וואס טוט מען?

איך געדענק שוין נישט וויאזוי איך האב עס פארשאפט, אבער דער פראבלעם האט אפגעשטופט מיין מיסיע מיט עטליכע וואכן. אבער נאכאמאל, יגעת ומצאת, נאך עטליכע וואכן געדענק איך ווי איך האב געהאט א גאנצן טאלער אין מיינע הענט. אן אוצר.

און איך האב זיך גענומען צו מיין פלאן. איך האב אפיר גערופן יענעם בחור. לאמיר אים אנרופן שלמה. און איך האב דערציילט שלמה פון מיין ערנסטן פראבלעם, אז איך ציטער אז איך בין געדעמעדזשט פאר לייף און איך מוז עס בודק זיין. איך בין אים אלזא גרייט צו באצאלן א ריזיגן פארמעגן, א גאנצן טאלער, אז ער זאל מיך לאזן אים נוצן אויסצופיגערן וואס גייט פאר דארט באותו מקום.

און וואס זאל איך אייך זאגן. איך קען נאר נאכאמאל באשטעטיגן: יגעת ומצאת תאמין. איך האב געקליבן דעם ריכטיגן למך. ער האט עס אפגעקויפט און איך האב אים באצאלט. געשעפט איז געשעפט. ער האט מיר געלאזט טון וואס איך האב געוואלט. ער איז געשטאנען דארט ווי א גולם. ווי א פלעינער דומם, או מיך געלאזט טון וואס איך האב געוואלט.

אקעי, עס איז טאקע נישט איציק, אבער דאך בעסער ווי גארנישט.

דאס איז געווען די אנהייב פון א לאנגע, ווייטאגליכע רייזע, וועלכע האט זיך געצויגן פאר פילע יארן און האט מיר כמעט געקאסט מיין לעבן.

המשך יבא בעז"ה

איך שפיר אז איך מיז מגיב זיין, דער אלעמען באליבטער גבאי ברענגט מיר טרערן.
איך פיל מיר אנע לשון, ווי הייבט מען אן און ווי ענדיגט מען???
איך האב געשריבן מיין סיפור (אויפן ענגלישן זייטל) און ב״ה נישט אזא דראמאטישן עבר און עס האט מיר געקאסט געוואלדיגע כוחות על אחת כמה וכמה אזא עבר (כ׳האף סווערט נישט ערגער שפעטער און די מעשה, אזוי פיל ווייס איך אז ס׳האט א גוטע ענדע).
א גבאי וואס גיט אוועק פארן ציבור מעל ומעבר!!!!!!

אגב דער גבאי איז ממש א מומחה און עולם הכתיבה, א לשון לימודים אזש ער שלעפט אריין דעים ליינער ממש ווי ס׳שפילט זיך יעצט אפ פאר מיינע אויגן.

כה לחי גבאי! יעדע שטיקל וואס די לייגסט צו מאכט מיר מער און מער ארויף קוקן אויף דיר. 
You are a legend 

איך וואלט צוגעלייגט אז חוץ די לשון אין די מלאכת הכתיבה וואס גבאי האט. 

קען מען משוגע ווערן פאר די דיטעל''ס.ססיי ווי ער געדענקט. יעדע זאך . 

וואס כאטש איך געדענק אויך מיין עבר. איןאיך טרעף מיך זייער אסאך מאל געטראכט ווי גבאי אלץ יונגעל. אין איך שער אסאך ענליכקייטען אין זיין מעשה. 

אבער ער האט עס עפעס אזוי פאר זיין אויגען די דדיטעל''ס. 

נו אווודאי וויין איך כאטש איך ווייס די מעשה האט א גיטע ענדע.

אבער פארוואס זאל איך נישט וויינען אז יעצט יעצט. איז דא א בחוריל אין ישיבה וואס סאפערט די זעלבע.

אין טראכט די זעלבע ווי געב איך מיך א עצה מיט דעיס אין יעצט. סקוועטש ער ווייסט נישט וואס.

אין אפשר איז עס אפילו מיין בחורע''ל. 

סאיז אזוי ווייטאגלעך.

אהה, שלום עליכם טייערער ברודער.

איך האב באקומען א הודעה אז מען זוכט מיך דא. בין איך געקומען. קודם, א יישר כח פאר יעדן וואס האט מיך געזוכט, עס מאכט מיך פילן גוט און וויכטיג, און איך האב ליב צו שפירן אזוי.

לעצטעס איז דער עולם געשלאפן דא, האב איך זיך אויך געלייגט שלאפן. נישט ממש, אבער איך בין נישט געווען אקטיוו דא אויפן פארום. צו דעם האב איך געהאט פארשידענע טרדות און קאפ דרייענישן, אבער אז דער עולם זוכט בין איך דא. אשר על כן, יעצט אויף די מינוט האב איך אביסל ארבעט וואס איך מוז ענדיגן, אבער איך האף יעצט צו זיין דא אפטער.

יישר כח פארן מיך זוכן.

גבאי געשריבן on ד' ניסן התשע"ח 17:50:

יישר כח תודה THANKS GRACIAS MERCI  БЛАГОДАРЯ 谢谢 BEDANKT ДЯКУЮ OBRIGADO דאַנקע שיין 

איך אנטשולדיג זיך פאר'ן נאך נישט שרייבן. איך האב נישט פארגעסן, איך בין פשוט טרוד און איך קום נישט אן. איך האף ממש בקרוב צו גיין ווייטער אביסל דא און אין נאך ערטער. זיך צו ווידערזעהן בקרוב ממש.

גבאי געשריבן on י' ניסן התשע"ח 03:21:

פאר א גיטע סאך לוינט זיך צע ווארטין

אוי, טייערע ברודער, איך גיי שרייבן ווייטער. אבער נאך אזוי לאנג נישט שרייבן האב איך געמוזט איבער לייענען וואס איך האב געשריבן ביז אהער, פשוט צו זעהן ווי איך דארף ממשיך זיין. און איך וויל פשוט ארויסברענגען צוויי זאכן. איינס איז א קליינע נקודה וואס איך האב נישט געשריבן, וואס כאטש עס איז א קליינע נקודה, פיל איך אז עס איז וויכטיג. און דאס איז אז ווען איך בין געפארן אויף ארץ ישראל לערנען אין ישיבה און מיין טאטע האט מיך כמעט ארויפגעשיקט אויפן פליגער אן קיין פעני, אבער צום סוף האט ער מיר געגעבן א צוואנציגער, וויל איך פשוט צולייגן, אז אפילו דאס האט ער נישט געטון אליינס. אליינס איז אים נישט בייגעפאלן אז ער דארף מיר עפעס געבן. איך געדענק נאך וויאזוי מיין מאמע האט זיך עפעס געוואונקען מיט אים ווען איך האב אנגעהויבן צו גיין צום פליגער, און דעמאלס האט ער מיך צוריק גערופן און געגעבן דעם צוואנציגער. אפילו פאר אזא נארישקייט האט מען אים געדארפט מעורר זיין.

און די צווייטע זאך איז, אז יעצט ביים איבערלייענען די מעשה, ווען איך האב געליינט ווי אזוי איך בין פארשעמט געווארן פאר געבן מיינע קינדער נאר פופציג סענט חנוכה געלט, איז די גאנצע מעשה מיר ווידער ארויפגעשווימען פאר די אויגן און איך האב זיך פשוט צואוויינט פון ווייטאג. אזוי לעבעדיג איז נאך די ווייטאג ביי מיר יעצט.

אקעי. עמער גיין ווייטער אביסל.

בקיצור, שלמה האט מיך געלאזט טון מיט אים וואס איך האב געוואלט און וויפיל איך האב געוואלט. און איך האב געוואלט אסאך. איך געדענק ווי איך האב אים אסאך משוגע געמאכט, היינט ווען איך טראכט צוריק איבער דעם האב איך פלעין רחמנות אויף דעם אומשולדיגן בחור וואס איז געפאלן א קרבן צו מיינע שגעונות און קראנקהייט. אבער נאכ'ן אנגיין אזוי פאר א שטיק צייט האב איך ווידער געפילט אז איך קען נישט אזוי אנגיין. כאטש וואס איך האב דעמאלס נישט פארשטאנען אז וואס עס פעלט מיר באמת איז קאנעקשאן און ליבשאפט, האט עס אבער מיין גוף, מיין קערפער און מיין קאנשענס, יא געוואוסט. מיין מח האבן עס יא געשפירט. איך האב געפילט אז איך מוז האבן א צווייטן, איינער וואס האט אליינס אן אינטערעסע דערין.

בין איך אלזא ווידער צוריק צו פראבלעם נומער איינס. וויאזוי קלויב איך אויס דעם איינעם וואס וועט מסכים זיין אן געכאפט צו ווערן?

נאכ'ן טראכטן גענוג לאנג האב איך זיך ענדליך דערשלאגן צו אן עצה. אין ישיבה איז געווען א בחור וועלכער האט געהייסן דער ערגסטער בחור פון ישיבה. כמעט אויפן גרעניץ פון א משוגע'נער. נישט געלערנט קיין ווארט, געווען ווילד און צולאזט. בקיצור, עפעס אין מיר האט מיר געזאגט אז איך זאל טרייען מיט אים.

אבער ער איז נישט געווען גענוג א גרויסער למך אז איך זאל אים קענען פארקויפן דעם מעשה וואס איך האב פארקויפט פאר שלמה'ן. האב איך אלזא גענומען דעם סטראטעגיע וואס איציק האט גענומען מיט מיר, נעמליך, איך האב אנגעהויבן רעדן מיט אים איבער אנדערע. אנדערע בחורים וואס טוען אזעלכע זאכן. און, עס האט ווידער געארבעט. עס האט נישט געדויערט לאנג און מיר האבן זיך געטראפן פארשפארט ערגעץ וואו און זיך גענומען צו די ארבעט.

און יעצט האב איך שוין איינמאל צוגעטראפן. דער נייער שותף מיינער, ער איז שוין געווען אן עקספערט. ער האט מיך שוין אויסגעלערנט וואס מיינט מעסטורבעישאן (נישט די ווארט, דאס האב איך זיך ערשט אויסגעלערנט פילע יארן שפעטער, לאנג נאך מיין חתונה. ער האט גערעדט פון מוציא זרע זיין), וויאזוי מען טוט דאס, ער האט מיר אפילו דערציילט דעם סוד אז דאס איז דוקא גאר א גוטע זאך און עס שפירט זיך אזוי גוט, מען שטארבט נישט פון דעם, פארקערט, מען לעבט פאר דעם. און ער איז נישט געבליבן ביים אויסלערנען, ער האט מיר געגעבן שימוש אויך. גלייבט מיר אז עס איז אים נישט גרינג געווען. ביז איך האב זיך דערלערנט, ער האט שווער געארבעט.

אבער איינמאל איך האב זיך דאס דערלערנט. אוי אוי...

אבער נישט אזוי שנעל. נאך וואס דאס איז ס'ערשטע מאל געשעהן בין איך געווען אזוי דערשלאגן און דעמאראליזירט, אז איך האב נישט געוואוסט וואס צו טון מיט מיר. רבונו של עולם. ווי ווייט און ווי טיעף בין איך געפאלן, איך האב נישט גע'חלומ'ט אז איך קען אזוי טיעף פאלן. איך מוז תשובה טון און טרעפן הילף. איך וויל דאך זיין אן ערליכער איד, און דא בין איך דורכגעפאלן מיט אזא שרעקליכע זאך. כאטש איך האב נאך נישט געוואוסט קיין סאך. איך האב נאך דעמאלס נישט געוואוסט פון קיין חטא הידוע, פון קיין כף הקלע און פון קיין צואה רותחת, איך בין נאך געווען זייער נאאיוו, אבער מיין אינסטינקט האט מיר געזאגט ווי שרעקליך דאס איז. און אפשר גאר די פעטש וואס איך האב געכאפט אין די פארגאנגענהייט האט עס אויפגעבלאזן נאכמער. אזוי צו אזוי, בין איך געווען שטארק צובראכן.

אזויפיל האב איך געוואוסט אז אין צעטיל קטן שטייט אז מען דארף זיך אויסרעדן פאר חבר. בין איך געגאנגען צום בעסטן בחור פון ישיבה, וואס איך האב אזוי שטארק געטרייט צו זיין גוט מיט אים, און איך האב אים אלעס דערציילט. ער האט מיר געזאגט מוסר און איך האב צוגעזאגט אז איך גיי עס קיינמאל מער נישט טון און...

האהא, קיינמאל מער נישט טון... וואס נאך עפעס. קיינמאל, פאר עטליכע וואכן (אדער גאר עטליכע טעג. איך געדענק שוין נישט יעצט). קורצליך דערנאך האב איך זיך נאכאמאל געטראפן איינגעשפארט מיט יענעם חברה'מאן און דעם אנדערן צופרי בין איך ווידער געווען ביי מיין בעסטער בחור פון ישיבה זיך מתוודה זיין. ווען עס האט שוין פאסירט דעם דריטן מאל האט יענער מיר געזאגט אז ס'זעהט אויס איך בין א שווערער קעיס און ער מוז עס אריבערפירן צום משגיח פון ישיבה, און יענער איז א גרויסער מומחה אין די זאכן, האפענטליך וועט יענער מיר קענען העלפן תשובה טאן.

מומחה, לאל. יענער האט מיך אריבערגערופן צו זיך אין שטוב און פלעין געזאגט אז ער גייט מיך אהיים שיקן, און ביז איך קום אן אהיים גייט ער דערווייל דערציילן מיין טאטן. ער האט נאך צוגעלייגט אז ער איז זיכער אז יעצט אויף די מינוט וויל איך ענדערש אומקומען פון א קאר עקסידענט אויפן וועג אהיים, אבער ער מיינט אז ער מוז עס טון...

איך געדענק שוין נישט פונקטליך אלע פרטים, אבער דאס געדענק איך אז איך האב ביטערליך געוויינט און איך געדענק אויך אז צום סוף האט ער מיך נישט אהיים געשיקט. צו ער האט געזאגט פאר מיין טאטן ווייס איך נישט עד היום, כאטש איך שטעל מיך פאר אז נישט ווייל איך קען נישט גלייבן אז מיין טאטע זאל האבן געהערט אזא זאך און עס לאזן ביי דעם.

וויזוי ס'זאל נאר זיין האט דאס אלעס נישט אנגעהאלטן פאר צו לאנג. איך האב זיך גאנץ שנעל צוגעוואוינט צום נייעם מציאות אז דאס איז עס, איך קען זיך נישט איינהאלטן. איך האב אויפגעהערט נאכלויפן דעם בעסטן בחור אדער דעם משגיח פאר תשובה. איך האב פשוט מקבל געווען דעם מציאות. אנשטאט האב איך אנגעהויבן זוכן נאך שותפים. און איך האב געטראפן. יעדע שטיק צייט נאך איינעם. זה בכה וזה בכה. אבער אלס האט זיך עפעס געמאכט און איך האב געטראפן נאך א שותף.

איינער פון די נייע שותפים, וועלכער איז לכאורה געווען נאך מער צודרודלט פון מיר, האט מיר דערציילט אז דאס פונקטליך איז דער חטא הידוע און אז איבער דעם רעדן אלע ספרים. אין אנדערע ווערטער, וויפיל איך האב זיך אויסגעפּראקט ביז אהין, האט דער שותף מיינער עס נאך אריינגעלייגט אין א פרעים. דאס מיינט שומר הברית, דאס מיינט ענייני קדושה, פון דעם רעדן אלע ספרים, פער דעם איז שובבים געמאכט וגו' וכו'.

איז אנשטאט נאכלויפן דעם משגיח, וואס איך האב שוין געוואוסט אז עס לוינט נישט, האב איך אנגעהויבן לערנען. וואס עס איז מיר נאר געקומען אונטער די הענט. כ'געדענק שוין נישט ווער, אבער איינער האט מיר גע'עצה'ט צו לערנען ראשית חכמה און איך האב אים געפאלגט. בקיצור, וויפיל איך בין געווען צוריסן ביז אהין, בין איך יעצט געווארן נאך מער צוריסן אין מיר. איך האב אנגעהויבן זעהן אין די ספרים ווי שרעקליך דאס איז, נקרא רע, נקרא רשע, ווען משיח וועט קומען וועל איך זיין בלינד, איך וועל נישט קענען נהנה זיין מזיו השכינה, איך וועל נישט זוכה זיין צו זעהן משיח'ן. ועוד כהנה וכהנה. איך האב געגלייבט יעדעס ווארט וואס איך האב געזעהן און איך בין נאך אלץ געווען איבערצייגט אז נאר רשעים און שקצים טוען דאס. נאך מער, נאר רשעים און שקצים האבן דעם נסיון.

קיינער האט זיך נישט גענומען די מיה מיר צו דערציילן אז יעדער פלאגט זיך מיט דעם, און אז איך בין נישט קיין רשע און אז ס"ה בין איך א נארמאלער, געזונטער זכר אא"וו (אזוי ווי איך האב געטון מיט מיינע קינדער, ווי איך וועל נאך דערציילן בעז"ה בהמשך). דערווייל בין איך געבליבן מיט די שלעכטע געפיהלן. און איך בין אלס געווען זיכער אז איך האב נאך נישט גענוג געלערנט. נאך נישט גענוג געטרייט. איך האב געזאגט תהלים און תפילות און געטרייט אלעס וואס איך האב געקענט.

אין יענע יארן האט א געוויסער ערוואקסענער מענטש געטרייט עס צו טון מיט מיר אין מקוה, און איך בין געלאפן דערציילן מיין טאטן, איך האב פשוט געוואלט נושא חן זיין ביי אים. עס האט גראדע געהאלפן אביסל, אבער נישט צופיל. איך האב אבער געהאפט אז דאס וועט מיר העלפן זיך שטארקן אין מיין נסיון. און... איך האב ווייטער געזוכט אין די ספרים וואס צו טאן.

אבער וויפיל איך האב נאר געלערנט האט עס גארנישט געהאלפן. אין יענע ישיבה האב איך געהאט א טעגליכן שיעור (געווענליך מער א נאכטליכן...) צו מיט דעם צו מיט יענעם, און גאר אפט מיט דעם און מיט יענעם.

פארשטייט זיך אז מען האט מיר כסדר חושד געווען, אבער איך האב ב"ה מצליח געווען זיך אויסצובאהאלטן. און איך בין נישט נאכאמאל געכאפט געווארן ווילאנג איך האב דארט געלערנט...

איין מינוט, וואס האב איך געזאגט? נישט געכאפט געווארן? אקעי, אמת, אבער נישט ממש.

המשך יבא

WOW 

שאקירנד, און דערפון איז ארויסגעוואקסן אונזער באליבטע גבאי!

באמת א שכח

WOW איז נישט די ווארט צי זאגן פארדעם

איך בין שפארכלאז 
יעצט דורך געליינט די גאנצע ביז אהער נישטא קיין ווערטער צי זאגן
איך ווייס באמת נישט וואס צי שרייבן
וועל איך עס לאזן ליידיג 

צי דיר געטרייע גבאי

החותם פרובירט

כ'האב פיל ציענדע שפאנענדע געשיכטעס געליינט דורכאויס די יארן, ביי זייער אסאך האב איך זיך געפילט אלץ א טייל פון די מעשה, אבער דא אין דיין געשיכטע טוסטו מיך ממש מיטנעמען האנט ביי האנט, מיט אלע דעטאלן און געפילן ארום אזוי קלאר אויפגעשפילט, מאסיו!!

גבאי לעבן, דיין געשיכטע איז פאר מיר א געוואלדיגע חיזוק, מילד גערעדט, און דרוקן די ריכטיגע קנעפלעך ביי מיר אויף מיך צו שטיפן צו עפענען מיין פעקל...

ווי א טריט ווייטער דו נעמסט אונז, אלץ מער וואקסט די שפאנונג צו זעהן וואו די געשיכטע האט דיך עווענטועל געפירט, און וואו פונקטליך ס'איז אויסגעפאלן דעם ובקשתם 'משם' את ה' אלקיך, און דערנאך דעם אומגלויבליכער 'ומצאת'...

מיט נאך אפאר אזוינע נעכט וואס דו האסט דעם נאכט אפגעראכטן, איז דא גרויס האפענונג אויף א פרישע פארזעצונג בקרוב...

גבאי איך ליין מיט שפאנונג אין איך ווארט צו זעהן ווי אזוי פין אזא מצב האלט מען יעצט ביי 880 ריינע טעג אבער איך גלייב אז פארדעם דארף מען נאך ווארטן פאר אפאר  פארזעצןנגן 

גבאי דערצייל נאך איך בין ממש געשפאנט 

אברהם העברי שרייבט
גבאי לעבן, דיין געשיכטע איז פאר מיר א געוואלדיגע חיזוק, מילד גערעדט, און דרוקן די ריכטיגע קנעפלעך ביי מיר אויף מיך צו שטיפן צו עפענען מיין פעקל...

אברהם אינז ווארטן שוין פאר נאך א פארזעצונג לאז אינז נישט לאנג ווארטן

אויפוועקנדיג זיך ווי פון א חלום, נאכן ליינען די שילדערונג פון אונזער הייליגן גבאי,
פיהל איך ווי עס בלאזט אריין אין מיר זעק מיט חיזוק און חיות,
יא: גם אני יכול!  ס'אלץ דא א וועג ארויס!
מיר ווארטן אויף די המשך.

יישר כח אלע טייערע אידן, אייערע ווערטער פון חיזוק און עידוד געבן א שטופ צו גיין ווייטער, בעז"ה בקרוב. איך בעט נאר פון באשעפער כח צו קענען גיין ווייטער.

כ'קען קוים ווארטן

ביידעוועי כבוד גבאי איר האט שוין געליינט מיינע?
אה! פיינע פרישע כרעמזלעך, כאפט א שמעק.

א גוטן איך זע אז די שרייבסט וועגען ווי אזוי צורעדען צו קינדער איך האב געזען פון הרב גמליאל רבינוויץ אז ער איז געווען נאנט מיט א גאר חושבע רב און ירושלים אלץ בוחר און ער האט געלערנט מיט אים שו''ע אבן העזר סימן כ''ג מיט אזא יראת שמים אז אלע בוחרישע יארן איז אים געגאנגען פיין מיטן אדורך לערנען די סימנים= איך האב געפרגט א חושב רב דערוועגען האט ער מיר געזאגט אז די הייליגע חפץ חיים האט עס געלערנט מיט זיינע קינדער ער האט מיר געזגט אז איך זאל מיר גוט צוגרייטען השכל ודעת האט אינער עקספייענס און דעים?

לאמיר באגריסן דעם גבאי'ן מיט א העפליכן מזל טוב!
פארן גרייכן דעם ציפער פון 900
פאר אונז אלע געוואונטשן.
כן ה' אלקינו יגיעהו למועדים ולמספרים אחרים, ונאכל שם מן הזבחים ומן הפסחים, און הנאה האבן פון אלע סערוויסעס וואס הרב גבאי שטעלט אונז צו כיד ה' הטובה עליו.

גבאי גבאי ווי ביזטו? הדא הדא וויפיל חיזוק ברויכסטו, וואלד דער גבאי דא געווען וואלט מער חיזוק הדא געזעהן

כ'מיין מען זאל זיכן א נייע גבאי

אגב ווי איז לוי?

איך זוך אויך די גבאי איך דארף וויכטיג הדרכה אין א ענין מסויים, אויב איינער טרעפט עם זאל ער עם אהער ברענגען.

יישר כח

א פריוואטע מעסעדזש האסטו פראבירט?

החפץ חיים געשריבן on א' סיון התשע"ח 14:58:

מען קען מיר שיקן פריוואטע הודעות און איך וועל פראבירן צו העלפן וועמען מען קען.

א דאנק 

איך בין דא, נישט געגאנגען אין ערגעץ. פשוט שטארק פארנומען געווען די לעצטע צייטן. א גרויסער טייל דערפון איז מיט די ארבעט פאר דעם סייט וואס איר וועט אי"ה בקרוב זעהן מיט אייגענע אויגן, ממש ממש, למטה מעשרה טפחים, דא אויפן וועבסייט פון ה'יט ד'יינע א'ויגן.

פרעגט ברודערלעך פרעגט...

שכח גבאי פאר די איצטיגע אימעיל

געטראכט צו שרייבן אן אישי (אדער וויאזוי הייסט עס דא?) ווייל איך בין נאך ניי ווי שעמסט טעך נישט צו אריין שרייען דא אזוי.

אבער בין איך צו נתפעל פון דעם גבאי אזוי פיל מיטגעמאכט ברוחניות ובגשמיות.

א גרויסן ישר כח פארן מיט טיילן
און יעצט אז דו האלסט ביי 951 געט עס א מורא׳דיגן חיזוק!

• נטע זאגט שטארק אז מליינט פין א צווייטען וואס איז געווען אין מיין מצב אדער ערגער אין מזעט אזוי סאך טעג צו זיין זייט גיט עס די מערסטע חזיק וואס סאיז שייך אז יא מיר קענען אין מיר וועלן

טייערע גבאי איך האב נישט וואס צי שרייבן אויף דיין לאנגע פאסט 
אזוי ווי נטע האט געשריבן שפראך לאז איז שרייב איך נישט 

נאר דא קומט די בקשה אפשר לכבוד 1000 טאג זאל קומען נאך א קאפיטל?
אפשר דאך ??