איך בין אריין געקומען אין ישיבה קטנה, טראכטענדיג אז מען גייט אנהייבן פריש מיט א נייע התחלה, איך בין שוין א ישיבה בחור, שוין נישט קיין חדר אינגל, מען הייבט אן פון פריש.
אבער ליידער איז עס נישט געגאנגען, אנשטאט אויסהערן די שיעורים, חזר'ן און ליגן אין די לימודים, איז מיין קאפ געלעגן אין תינופת, איך בין געווען ביזי א גאנצן שיעור אנאליזירן אלע בחורים פון די כתה.
איך האב יעדעם אפגעמאסטן פון קאפ ביז פיס, איך האב כסדר פאנטאזירט וועגן דעם און וועגן יענעם. איך בין נאך אלס געווען טראומאטיזירט פון אליין אנהייבן א חברותא'שאפט מיט א צווייטן, אבער איך האב פאנטאזירט אז אנדערע זאלן זיך בעטן ביי מיר. אזוי וועל איך קענען זאגן אז איך האב נישט אנגעהויבן.
עס האט נישט לאנג גענומען, עטליכע חדשים אריין און שיעור א', האט זיך עס אנגעהויבן מיטן ערשט'ן. פארשטייט זיך א צופיל קאפ צו צו לייגן צום לערנען האב איך נישט געקענט, און איך האב כסדר געכאפט פון מיין טאטן דערפאר, אבער עס האט נישט געהאלפן, מיין מח האט כסדר גע'ארבייט אויף 'אווער-דרייוו'. און פאר די נעקסטע 6 יאר איז עס כסדר געפארן פון איינעם צום צווייטן.
עס האט זיך עטליכע מאל געמאכט אז מען האט אונז געכאפט, האט זיך עס אפגעשטעלט פאר עטליכע וואכן, אבער נאר די כלי מעשה גומרים האט זיך אויף געהערט די לב חומד האט נאר געארבייט שטערקער.
איינמאל אין די ערשטע כתה אין ישיבה גדולה, האט א משגיח אין ישיבה געהערט וועגן מיר, פון א צווייטן בחור וועם מען האט געכאפט, ער האט מיר געגעבן זייער א שארפע מוסר שמועס, אז איך בין אריין געפאלן כמעט אין א דיפרעסיע פאר עטליכע וואכן, איך בין געווען זייער צוריק געצויגן פאר א שטיק צייט נישט קיין סאך גערעדט צו קיינעם, זיך געהאלטן צו זיך.
דעם קומענדיגן זמן, האט מיין טאטע גענומען פאר מיר א אינגערמאן צו זיין מיין חברותא און ישיבה, איך האב געלערנט מיט איהם איין זמן, און יענע זמן איז געווען מיין בעסטע זמן אין ישיבה, איך בין געלעגן אין די לימודים ווי עס דארף צו זיין, און איך בין געווען 'כמעט אינגאנצן דיסקאנעקדעד' פון די שמוץ, א חוץ פון געציילטע דורכפעלער במשך דעם זמן.
איך ווייס נישט פארוואס ער האט נישט ממשיך געווען מיט דעם אינגערמאן פאר די נעקסטע זמן, אפשר האט ער עס נישט געקענט עפארדן.
דענמאלטס האט מיר אנגעהויבן זייער וויי צו טוהן מיין מצב אין וואס איך געפון מיר, איך האב געפילט אז איך בין סטאק אין עפעס א maze וואס האט נישט קיין וועג ארויס. ווי איך קוק זעה איך די זעלבע זאך, ווי איך דריי מיך טרעף איך מיך צוריק אויפן זעלבן פלאץ.
איך האב אנגעהויבן צו טראכטן בין איך נארמאל? איז דאס די זעלבע ביי יעדעם איינעם? איז דאס א זאך וואס יעדער איינער האט? בין איך די איינציגסטער? וועל איך מיך אמאל ארויס זעהן פון דעם?
איך האב זייער אסאך געוויינט יענע צייטן, שטילערהייט צו זיך אליין. איך האב אפילו נישט געוואוסט פארוואס איך וויין, איך האב געוואוסט אז איך בין נישט צופרידן, איך האב געוואוסט אז איך בין סטאק, איך האב געוואוסט אז איך וויל מיך זעהן ארויס פון דעם סומאטוכע, אבער איך האב נישט געוואוסט וואס צו טוהן און צו וועם צו רעדן.
איין נאכט, איך בין אהיים געקומען פון ישיבה, איך האב מיך געלייגט שלאפן און איך פיל עפעס ליגט אונטער מיין קישן, איך לייג אונטער מיין האנט און איך שלעפ ארויס פון דארט א טעיפ רעקארדער, מיט העד-פאון'ס און א טעיפ אינעווייניג.
איך נעם ארויס דעם טעיפ, און עס איז א שובבי"ם דרשה פון הגה"צ ר' שלמה זלמן כ"ץ זצ"ל תולדות אהרן'ער רב פון וויליאמסבורג, א פייער'דיגער דרשה וואס ער האט געזאגט מיט בכיות נוראות אין איינע פון די סאטמאר'ע ישיבות, אין דעם נושא פון קדושה, פגם היסוד, און שמירת הברית, איך האב איבער געהערט דעם טעיפ עטליכע מאל יענע נאכט, און געוויינט, און געוויינט, און געוויינט, ביז פארטאג'ס, אזוי וויינענדיג בין איך איינגעשלאפן.
איך ווייס נישט עד היום ווער עס האט עס אהין געלייגט, אבער לכאורה האט נאר מיין טאטע עס געקענט אהין לייגן, איך ווייס נישט פון ווי ער האט געוואוסט אז איך מוטשע זיך דערמיט, אבער ער האט צו מיר קיינמאל עד היום הזה נישט גערעדט וועגן דעם גאנצן נושא, אדער וועגן דעם טעיפ. און דער חלק בלייבט ביי מיר א "מיסטערי".
איך בין אויף געשטאנען אינדערפרי אן אנדערן מענטש. איך בין געגאנגען פארטאג'ס אין ישיבה, און געטראכט צו זיך די גאנצע וועג, "עס איז דא א וועג ארויס פון דעם דזשאנגל", איך ווייס נאך נישט די וועג, אבער איך האב געפילט זייער קאנפידענט אז עס איז דא א וועג, און אויב עס איז דא א וועג וועל איך נישט רוען ביז איך וועל עס טרעפן.
איך האב אנגעהויבן צו ארבייטן אויף זיך, איך גיי זיך איינהאלטן, איך האב געהאלטן אין איין פאלן, אבער איך האב געהאלטן אין איין זיך מחזק זיין אז אויב עס איז דא א וועג ארויס וועל איך עס איין טאג טרעפן.
מיין פראבלעם איז געווען אז זייער אסאך בחורים האבן געקלעבט צו מיר, איך בין געווען זייער א פריינטליכער, און פרייליכער בטבע, א גוטע שמועסער, א געשמאקע פארברענגער, און איך האב אייביג געהאט בחורים "עלטערע און יונגערע" פון מיר וועלכע האבן כסדר געקלעבט צו מיר, "און זייער אפט זיך געבעטן צו מיר" און איך האב נישט געהאט די כח צו זאגן ניין.
איך האב אייביג געהאט דעם פחד פון אנהייבן מיט א צווייטן, אבער זאגן ניין ווען מען הייבט אן מיט מיר איז שוין געווען צופיל פאר מיינע כוחות.
ממילא בין איך כסדר צוריק געפאלן, אבער איך האב זיך געהאלטן אין איין זאגן צו זיך אליין, אז דער דזשאנגל האט אן עקזיט און איך וועל עס טרעפן, נישט קיין נפקא מינא ווי לאנג עס וועט נעמען. איך האב געטראכט אז ערגסטנס פאל וועט עס נעמען ביז איך האב חתונה און איך גיי ארויס פון ישיבה, אבער איינמאל איך בין ארויס פון ישיבה וועט שוין אלעס זיין פיין.
מזל טוב, דער צדיק'ל איז א חתן געווארן.
המשך יבוא...
