דער פראצעדור פון ריקאווערי, פון זיך ערהוילן פון אונזער פראבלעם, קען נישט זיין גאנץ אן דעם וואס מיר זאלן קענען זיין גענצליך אפן איבער די שוועריגקייטן מיט וועלכע מיר פארמעסטן זיך יעדן טאג.
יעדן צופרי איז א נייער טאג, אפילו איך בין געפאלן נעכטן, קען איך היינט זיין ריין. אבער נאר פאר היינט. איך קען נישט היינט זיין ריין פאר מארגן
א מענטש קען זיך נישט ארויסזעהן פון א כוואליע אין ים דורך זיך שלאגן קעגן אים, נאר דורך זיך אונטערבייגן דעם קאפ. די זעלבע איז אויך מיט לאסט
לאסט האט געטרייט אנצופולן א טיעפן חלל אין מיין נשמה, אבער לאסט איז פאלש און עס איז געבליבן ליידיג. קאנעקשן מיט ג-ט האט עס פאקטיש אנגעפולט
א קורצע מעשה'לע, א משל, וועלכע ברענגט שטארק ארויס א וויכטיגע נקודה איבער מאכטלאזיגקייט
אנשטאט זעהן א מלחמה צווישן דעם הארץ און דעם מח, איז בעסער עס אנצוקוקן אלס א מלחמה צווישן מיינע צוויי רצונות, עס איז בעסער און געזונטער אזוי
אזויפיל מאל טוה איך זיך אליינס איבערצייגן אז דאס מאל וועל איך נישט שיכור ווערן פון די ברוינפן, און פארוואס? נאר פאר די איינע סיבה אז איך האב עס אויסגעמישט מיט מילך...
מאדנע, אבער דאס איז דער מציאות. און דאס האט מיך אויך געברענגט צו פארשטיין אז איך בין נישט קיין שלעכטער מענטש, נאר א קראנקער מענטש
וואס איז געווען מיין פראבלעם דעמאלס? דער פראבלעם איז אז זיי טוען זיך נישט אידענטיפיצירן מיט אונז. זיי האבן קיינמאל נישט געלעבט דעם פראבלעם און דערפאר האבן זיי נישט קיין השגה וואס דאס מיינט.
ווען מען טרעפט זיך פנים אל פנים מיט דעם נסיון, איז א בעסערער מהלך מוותר צו זיין אויף דעם הנאה, ווי איידער זיך צו שלאגן קעגן דעם
